Ronald MacDonald als hoeder van de gezondheid

Columns

Een van de kinderen raakte vorige maand geheel onverwacht op de intensive care van het VU-ziekenhuis. Dat het weer helemaal goed zal komen, verhindert niet dat je plotseling anders tegen het leven aankijkt: veel wordt ineens volkomen irrelevant.

Mijn vrouw sliep vele avonden in het ziekenhuis en ook ik was er regelmatig, onzeker wachtend op de dingen die zouden komen. Daardoor was ik ook in de gelegenheid om de Ronald McDonald Kinderstad te bezoeken, een speelparadijs van twee verdiepingen op de negende verdieping . Je hebt er een schitterende uitzicht over de stad.

Kinderstad is niet alleen bedoeld voor de zieke kinderen, maar ook voor de broertjes en zusjes die op bezoek komen. De kinderen kunnen er van alles doen: knutselen, tafelvoetballen, gewoon voetballen, van glijbanen afroetsjen, autoracen, wii-en en er is ook de mogelijkheid om je eigen muziek te mixen. Een pretpark in het klein, dat wordt gefinancierd met particuliere gelden en wordt gerund door engelachtige vrijwilligers. Als ergens altruïsme bestaat, dan is het daar wel.

Kinderstad


Ronald McDonald Kinderstad deed mij ook beseffen hoe vreemd, verwarrend en paradoxaal de wereld in elkaar zit. Ronald MacDonald is de mascotte, die door McDonald’s wordt ingezet om de producten van deze fastfoodketen te promoten. De naamsbekendheid van McDonald’s is wereldwijd vele malen groter dan die van Johan Cruijff. Bijna ieder kind heeft wel eens zijn klasgenootjes uitgenodigd om zijn (of haar) verjaardag te vieren bij McDonald’s. Bijna ieder kind heeft kent de clown Ronald McDonald in zijn geel hansop en met zijn rode krullenpruik. Geel en rood zijn ook de kleuren van de keten.

kinderstad 2

Nu is het verwarrende dat je bij een BigMac niet in de eerste plaats denkt aan gezondheid. Bij kipnuggets trouwens ook niet. Toevallig las ik onlangs een stuk over de bereidingswijze van die nuggets. Je hebt tegenwoordig ook gekookte eieren van een meter lang, maar pas hier geldt met recht de uitdrukking: dat wil je niet weten. Heeft u trouwens dat verhaal gelezen over de zeventienjarige Stacey Irvine, die sinds haar tweede verslaafd is aan kipnuggets? Ze is onlangs met bloedarmoede en ademhalingsproblemen opgenomen in het ziekenhuis. Zouden haar ouders ook met hun duimen hebben gedraaid in het Ronald McDonaldhuis?

Stacey at alleen maar kipnuggets en ik vermoed dat je ook lichamelijk klachten krijgt als je slechts wortelen nuttigt, maar dat poetst niet weg dat het voedsel van McDonald’s geen bijdrage levert aan ons fysieke welzijn.

Waarom is McDonald’s als sponsor dan toch in de volksgezondheid gegaan?

Kinderstad3

Hier moet ik gissen. Het initiatief voor de Ronald McDonald’s huizen stamt al uit de jaren zestig. De strijd over het roken moest nog beginnen en de gedachte dat hamburgers ons lichaam kunnen verwoesten, lag ver weg. Maar misschien hadden ze bij McDonald’s wel degelijk enige notie van de inferioriteit van hun producten en zijn de Ronald MacDonald’s huizen in het leven geroepen uit schuldgevoel. Mogelijk speelt ook eigenbelang mee. Henry Ford betaalde zijn arbeiders bovengemiddeld, omdat hij besefte dat zij op den duur zijn auto’s zouden gaan kopen. Zieke kinderen moet je gezond maken, opdat zij later weer hamburgers kunnen eten. Ik geef toe: dat klinkt wel erg cynisch.

Vorige week lanceerde McDonald’s twee acties in de sociale media, en met name op Twitter. Via betaalde tweets probeerde het bedrijf uit te dragen dat de gebruikte ingrediënten vers en gezond zijn. McDonald’s hoopte dat mensen zouden gaan twitteren over hoe fijn ze net een McRib naar binnen hadden gewerkt, maar opmerkelijk genoeg gebeurde het tegenovergestelde. Twitteraars begonnen te kankeren en grappen te maken over het voedsel van McDonald’s.

Vers? Je kunt die kipnuggets maanden in de zon laten staan zonder dat ze bederven!

MacDonald’s stopte onmiddellijk met de campagne. “Wij leren van onze fouten”, zei hun social media directeur. Toch ben ik dankbaar dat er Ronald McDonald huizen bestaan, en dat geldt vast en zeker voor vele andere ouders met zieke kinderen.

Het Parool, 28 januari 2012