Bram Moskowicz en het paardenvlees

Columns

Enige tijd geleden zei Bram Moskowicz het te betreuren dat hij een bekende Nederlander is. Maar hij zou zijn leven beteren door niet meer in de media te verschijnen. Dit voornemen zal anderhalve dag hebben geduurd, want sindsdien heb ik niemand zo vaak op televisie, radio en in kranten voorbij zien komen als Bram Moskowicz.

Hij is gewoon niet weg te slaan. Kan hijzelf lijfelijk niet aanwezig zijn dan worden wij getrakteerd op een forum of panel dat zijn mening moest geven over, jawel, Bram Moskowicz.

Dit fenomeen zegt niet alleen iets over Bram Moskowicz, maar ook over de armoede van de Nederlandse media. Gebeurt er in ons land zo weinig dat een advocaat, die zijn zaakjes niet op orde heeft en die afwisselend met bluf en gespeelde nederigheid zijn straf probeert te ontlopen, maandenlang het nieuws kan beheersen? Hoe is het mogelijk dat een kruimeladvocaat met de allure van een geparfumeerde doperwt niet is weg te slaan van de voorpagina’s?

Bram M. 2

Want laten we wel wezen: zelfs een gestolen fiets kun je tegenwoordig niet meer handje contantje kopen. Het gesjoemel van Bram met cash geld is natuurlijk niets anders dan een vorm van oplichting waar zelfs het Goede Heertje, zestig jaar geleden, boven stond. Dat de wereld op die manier bedrogen wil worden, vinden wij in Nederland kennelijk prachtig, getuige ook de populariteit van programma’s als Kassa, Radar en Opgelicht. Ook heeft geen land zoveel spaargelden naar de IJslandse oplichtersbank Icesafe gebracht als Nederland. Hoe hebben wij in de vele talkshows genoten van al die begerige naïevelingen, die hun verloren centjes van de overheid terug wilden, maar die ondertussen wel de hoogste rente dachten te vangen.

Het paardenvleesschandaal sluit hier naadloos op aan. In elk fatsoenlijk land zou Piet de Leeuw na zijn bedriegerij gesloten worden, maar niet in Nederland. Integendeel, daar zit het nu elke avond vol en het paardenvlees, zo schrijft deze krant, is niet meer aan te slepen in Amsterdam. In mijn naïveteit dacht ik nog dat het coming out was van de hele horeca, maar ik vermoed nu dat de Amsterdammer vooral een eresaluut wil brengen aan degene door wie hij (of zij) jarenlang is verneukt.

Ooit heeft de rechter vastgesteld dat Bram Moskowicz door Jort Kelder met een gerust hart “beroepsleugenaar” mag worden genoemd. Bij het Hof van Discipline deed Bram deze kwalificatie eer aan. Hij zei geen mailadres te hebben, maar een minuut later werd op Twitter al een van zijn mails getoond. Een smartphone bezat hij evenmin, maar daar was de foto al waarop je de advocaat zag zitten met zijn blackberry. Enzovoort. ’s Avonds zat hij alweer bij Pauw & Witteman, die zich werkelijk wel eens mogen afvragen of zij hun reputatie niet op het spel zetten door aan de toneelstukjes van Moskowicz mee te doen. Deze aflevering van P&W werd een beschamende vertoning, waarin de advocaat zich al weer uitgenodigd wist voor als straks de uitspraak komt.

De talkshow waarin Bram zich samen met zijn vriend Leon de Winter gaat beklagen, komt eraan. Hoge kijkcijfers verzekerd. Zo’n vriend zul je hebben: iemand die door zijn onmetelijke solidariteit uitsluitend de verkeerde adviezen geeft. Bram Moskowicz is een recidivist, om dat vast te stellen heb je geen Pieter Baan Centrum nodig. Ik ben benieuwd of het Hof van Discipline durft te doen wat het moet doen. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat het Hof een uitspraak doet, waardoor het paardenvlees niet meer is aan te slepen.

Bij P&W heeft Bram aangekondigd dat hij straks, na zijn schorsing, graag televisiepresentator wil worden. Dat is namelijk een baantje, waarvoor je geen punten hoeft te halen.

Het Parool, 23 februari  2013