Journalistiek toneelstukje

Columns

Zeg, begin jij ook zo’n godsgruwelijke hekel te krijgen aan die toneelstukjes, waarin de journalist zogenaamd zichzelf ondervraagt?

– Verklaar je nader.

Nou, dat soort interviewtjes lees je tegenwoordig vaak.

In plaats van gewoon een stuk te schrijven over een of andere kwestie, houdt de journalist een soort interview met zichzelf, waarbij hij de vragen stelt die de lezer gesteld zou kunnen hebben.

– Geef eens een voorbeeld.

Dat kan van over alles gaan: de Cypriotische bankcrisis, de atoombom van Noord-Korea of over de teloorgang van de vakbeweging.

– Ja, maar geef eens een voorbeeld..

Nou…eh, bijvoorbeeld dat oud-wielrenner Danny Nelissen als commentator stopt bij Eurosport. Normaal gesproken staat er zoiets als: Danny Nelissen is na zijn dopingbekentenis op non-actief gesteld door zijn werkgever. Niets aan de hand. In een goed bericht staat precies alles wat je wilt weten. Maar laatste tijd stuit ik steeds vaker op het zogenaamde uitleg-interview. Dat gaat ongeveer zo: Heb je het al gehoord? Danny Nelissen is weg bij Eurosport? O ja, en waarom dan wel? Omdat hij zijn dopingzonden heeft opgebiecht. Nee toch…maar dat is juist mooi! Eindelijk eens iemand die uit de kast komt. Maar Eurosport stelt dat helemaal niet prijs. Als zij dat eerder hadden geweten, hadden zij hem nooit aangenomen. Enzovoort, enzovoort, enzovoort. Dat monkelt alinea’s lang door, vaak nog voorzien van allerlei niet ter zake doende tussenwerpsels als nou, oh, eh, oef, en brrr.., allemaal om de spreektaal na te doen. En meestal ook nog eens in de jij-vorm. Het is gewoon verschrikkelijk.

– Overdrijf je niet een beetje. Je wordt al gek als je door de luidsprekers van de Nederlandse Spoorwegen met “je” wordt aangesproken. Je bent gewoon een ouwe zak aan het worden.

‘t Zal best. Maar laatst was Frénk van der Linden op de televisie ouwe-jongens-krentenbrood aan het doen met Heldring. Met mr. Jérôme Louis Heldring, de mr. Jérôme Louis Heldring! Heer van stand, 95 jaar, telg uit een oud liberaal
geslacht. Alsof de interviewer daar al jaren lang kind aan huis is. Godverdomme! Elke dag is het raak! Hier, lees dit interview in de Volkskrant met Yvonne Molenaar over de tentoonstelling die zij in het Muiderslot heeft gemaakt over de dichteres Tesselschade Roemers Visschers. Die leefde van 1594 tot 1649. Ze schijnt heel mooi te zijn geweest, hoewel er geen enkel portret van haar bestaat. En dan vraagt de interviewer: “Gek eigenlijk dat ze nooit is afgebeeld. Ze was toch een BN’er van die tijd. Met wie zou u haar vergelijken. Eva Jinek, Ellen ten Damme?”. Begrijp jij? Dit is erger dan een beatmis in de kerk. Dat is erger dan het existentialisme, uitgelegd aan een vijfjarige. Dat is: als je het niet begrijpt, zal pappie het nog een keertje in jouw eigen woorden uiteenzetten. Maar ik wil geen journalistiek meer voor beginners. Ik ben het helemaal zat om als lezer op zo’n kleuterniveau te worden aangesproken. Ik pik het niet langer meer! Ik ben er helemaal klaar mee. Afgelopen, uit!

BOINK, BOINK, BOINK!!!

– Wat doe je nou?! Niet met je hoofd tegen de muur slaan. Ben je nou helemaal gek geworden. Je verwondt jezelf nog. Houd daar onmiddellijk mee op!

BOINK, BOINK, BOINK!!!

– Ja, hallo. Kunt u onmiddellijk een ambulance sturen. Er is iemand hier niet goed geworden. Hoe oud? Hij ziet er uit als een volwassene, maar hij is – geloof ik – pas vijf.

Het Parool, 30 maart  2013