In het park zit een man te schaken met zijn hond. Omdat dit toch iets bijzonders is, komen er steeds meer toeschouwers rond het bord te staan. Tenslotte zegt een van de omstaanders vol bewondering: “Wat een slimme hond”.
Waarop de man verontwaardigd roept: “Die hond, slim? Hoe kom je erbij? Ik sta met 3-1 vóór!”. lees verder
Spelevaren
Harry G.M. Prick
Uitgeverij: Vantilt
De literatuurhistoricus Henricus Gerardus Matheus Prick – roepnaam Harry, of gewoon Prick – heb ik slechts een keer ontmoet, maar uit wat ik over hem heb gehoord en uit wat ik van hem gelezen, maak ik op dat hij een gelukkig mens moet zijn geweest. Zelf heeft Prick in het autobiografische stuk Een nooit geboren vergezicht al eens bevestigd dat hij een zondagskind is. Toen zijn vader zich op 14 september 1925 naar het gemeentehuis spoedde om aangifte te doen van Harry’s geboorte, werd hij in het Frans aangesproken door een elegante dame die de weg kwijt was. lees verder
Regelmatig treft de lezer van deze krant een beschouwing aan van Paul Arnoldussen, waarin verslag wordt gedaan van wat de Parool-redactie bezighoudt. Niet alle besproken onderwerpen halen de krant, maar ik kan mij voorstellen dat deze week een redacteur is opgestaan, die heeft geroepen: “En wat doen wij met Matthijs?”. Met Matthijs – zo meld ik er geheel ten overvloede bij – wordt Matthijs van Nieuwkerk bedoeld. lees verder
Als Amsterdammer werd ik vorige week getroffen door twee krantenberichten, die beide een trend vertegenwoordigen, waar de grotestadbewoner de komende jaren veel mee te maken zal krijgen. Het eerste bericht baarde het meeste opzien. Het speelde zich af in de Kolenkitbuurt in het stadsdeel Bos en Lommer. De Amsterdammer Nico Vet – joods, zestig jaar en vader van drie kinderen – kreeg voor de vijfde keer een hakenkruis op zijn deur geplakt. De veronderstelling leek gegrond dat Marokkaanse pubers de daders waren. De heer Vet hield het niet meer uit en belde De Telegraaf. De volgende dag sprak de kop boekdelen: “Joods echtpaar vlucht voor buurtterreur”. lees verder
Twintig jaar geleden heb ik mijn rijbewijs gehaald. In twee keer. Dat werd algemeen beschouwd als een enorme prestatie, want heel wat vrienden en kennissen hadden er veel langer overgedaan. Een van hen, zeker niet de domste of de onhandigste, was er na acht keer zakken mee gestopt. Het was hem eerder nooit opgevallen, maar kennelijk leed hij aan zoiets als “faalangst”.
Mijn rij-instructeur had er ook de tweede keer weinig fiducie in dat ik zou slagen. Na zeker veertig lessen, die mij een klein vermogen hadden gekost, stond hij mij na het examen telkens met een somber gezicht op te wachten. Gezakt, zeker? lees verder
Het was in het begin van de jaren tachtig dat ik Freek de Jonge voor het eerst van dichtbij zag. Ik was in Carré naar een onemanshows geweest – ik denk De Mars – en ik vond het geweldig. Geestig, scherp, ontroerend, alles. Omdat ik met iemand was die Freek persoonlijk kende, mocht ik mee naar de afterparty. Daar gaf ik Freek een hand en keek met ontzag naar al die beroemde mensen. lees verder
Leer mij Walter kennen
Aristide von Bienefeldt
Uitgeverij: Meulenhoff
Aristide von Boum-Boum heeft weer toegeslagen!
Na Bekentenissen van een stamhouder (2002) en Een beschaafde jongeman (2003) is het even stil geweest, maar nu heeft Aristide zijn derde roman gepubliceerd: Leer mij Walter kennen. Je kunt hier werkelijk spreken van een vervolgserie, en voor mijn part van het opbouwen van een oeuvre. Werd in de eerste roman zo’n beetje op elke pagina van bil gegaan, witte de hoofdpersoon in de tweede roman menig mannelijk keukentje, ook in de derde roman gaat Aristide onverdroten voort op de ingeslagen homoweg.
lees verder
Omdat het voorlopig de laatste keer was dat Mohammed B. in het openbaar te zien en te horen zou zijn, bezocht ik het proces tegen de Hofstadgroep. Mohammed B. was door de verdediging als getuige opgeroepen en de vraag was of hij zijn radicale geloofsgenoten te hulp zou schieten of hen juist zwaarder zou belasten. Voor de verdediging is het van belang om aan te tonen dat niet alle de leden van de Hofstadgroep potentiële moordenaars zijn en dat sommigen van hen beslist niet zo denken als de slachter van Theo van Gogh.
Vanuit hem zelf bezien, is Mohammed B. daardoor in een onmogelijke positie terecht gekomen. lees verder
Eerst maar even het nieuws over Bobby Fischer, die zich al een jaar of twee op IJsland bevindt. Nog altijd altijd loopt het er een Amerikaans arrestatiebevel tegen hem, maar op zijn beurt zou Fischer de Amerikaanse staat hebben gedreigd met een proces.
De eis: 200 miljoen dollar, jaja. Toen Fischers advocaten hiervan hoorden, schijnen ze minder enthousiast te zijn geweest. lees verder
Vorige week bereikte ons het alarmerende bericht dat er op de Nederlandse televisie meer dan voorheen wordt gescholden en gevloekt. In opdracht van de Bond tegen het vloeken heeft het NIPO, met behulp van de zogenaamde vloekmonitor, deze verwerpelijke trend vastgesteld. Omdat ik het naadje van de kous wilde weten, surfde ik naar www.vloekmonitor.nl, maar mijn teleurstelling was groot. lees verder
Echt sexy
Renate Dorrestein
Uitgeverij: Contact
Begonnen als schrijfster die vooral populair was bij feministes heeft Renate Dorresteijn al snel de weg naar het grote publiek gevonden. Zij schrijft leesbare romans, die misschien niet opvallen door een bijzonder taalgebruik, maar die wel altijd onderhoudend zijn. Ze is een verhalenverteller in de klassieke zin van het woord, een schrijfster die doorgaans wars is van experimenten en andere postmoderne eigenzinnigheid. lees verder
Eén ding heb ik goed voorspeld, namelijk dit: “Ik zie ook drama. Eerst komt nog de triomf, een enorme triomf, en daarna komt het drama, een enorm drama. Erg ver weg ligt het drama niet. Fortuyn weet het, hij is er voor geboren, hij snakt er naar. Als hij groots en meeslepend kan vallen, met oorverdovend kabaal, zal hij het niet laten”. Dat schreef ik op 15 maart 2002 in NRC Handelsblad. Nog geen twee maanden later werd Pim Fortuyn vermoord. lees verder
Omdat het bijna 8 uur was, en 4 mei, en omdat ik ook nog toevallig in de buurt was, liep ik naar de Hollandse Schouwburg op de Plantage Middenlaan in Amsterdam. Een beladen gebouw, want vandaar zijn in de oorlog duizenden joden weggevoerd. Elk jaar wordt er een herdenking gehouden en twee minuten bij het verleden stil gestaan. Er wordt dan in het Hebreeuws gezongen en daarna worden de namen van de concentratiekampen voorgelezen.
De straat was door de politie afgezet. Aangezien er binnen geen plaats meer was, had zich buiten op de een stoep een kleine menigte verzameld om mee te luisteren. lees verder
Afgelopen donderdag zat ik na het Acht Uur Journaal wat te zappen, toen mij het volgende opviel: Nederland 1 – de EO; Nederland 2 – de EO; Nederland 3 de NCRV. Het kan natuurlijk toeval zijn dat protestants Nederland zich op dat moment meester had gemaakt van alle drie de publieke zenders, maar ik ben eerder geneigd om te denken dat wij getuige waren van wat ik de Grote Confessionele Leugen (GCL) zou willen noemen.
lees verder
Cicero Consultans
H.J.A. Hofland
Uitgeverij: De Bezige Bij
Petje op, petje af voor H.J.A.Hofland, bijna tachtig jaar, en de auteur van de roman Cicero Consultants. Zijn zesde roman alweer, maar het gaat niet alleen om het aantal. Cicero Consultants is ook nog een heel coherente roman, waarin Hofland bewijst dat hij al zijn eigen tanden nog heeft.
Jan Schaefer heeft eens beweerd “dat je in geouwehoer niet kunt wonen”. Boem, goed gezegd! Dat geldt zeker ook voor Cicero Consultants. lees verder
Voor de Newsletter van het NIAS (Netherlands Institute for Advanced Study in the Humanities and Social Sciences) schreef ik het volgende stuk over mijn verblijf aldaar:
When I told a fellow author that I was to be Writer-in-Residence at NIAS, he said jealously but with a hint of irony in his voice: “How nice! Isn’t that a bit like the Pauwhof?”.
Indeed, the Pauwhof is also located in Wassenaar, that exclusive village for the riche nestled between the trees, dunes and the sea. lees verder