De volgende column is van de astronoom Dap Hartmann. Hij is docent aan de faculteit Techniek, Bestuur en Management van de TU in Delft.
Bijna de helft van de studenten en medewerkers van de Wageningen Universiteit vindt dat creationisme een rol mag spelen in academisch onderwijs en onderzoek, zo blijkt uit een enquête van het universiteitsblad Resource. lees verder
Hier een gruwelijk bericht, dat merkwaardig genoeg in Nederland alleen gebracht is door Het Parool. Maar het is waar:
De oprichter en directeur van Bridges TV, Muzzammil Hassan heeft zijn echtgenote onthoofd toen zij van hem wilde scheiden. Hassan meldde haar dood aan de politie die haar lichaam later vond in de studio’s van Bridges TV.
Hassan is een prominent lid van de moslimgemeenschap in Buffalo. Hij richtte Bridges TV op in 2004 om zo een positiever beeld van moslims te geven. Hier Muzzamil Hassan en zijn (voormalige) Aasiya Hassan:
Maar het bloed kroop kennelijk waar het niet gaan kan.
Meer informatie leert dat Muzzamil kennelijk toch problemen had met de moderniteit. Hij was al een keer eerder gescheiden en er zijn berichten van huiselijk geweld. Ook zou hij de sponsors van zijn station een rad voor de ogen gedraaid hebben.
Een belangrijk bericht vond ik op TimesOnline:
The founder of a television station which aims to counteract negative stereotypes of Muslims in America has been charged with beheading his wife.
Muzzamil Hassan, 44, walked into a police station last Thursday evening and told detectives that 37-year-old Aasiya Zubair Hassan’s body was lying at the Bridges TV station where they both worked.
“He came into the police station at 6.20pm and told us that she was dead,” said Andrew Benz, the police chief in Orchard Park, a suburb of Buffalo in New York state.
Officers went to the headquarters of Bridges TV and found Mrs Hassan lying decapitated in a hallway, having apparently died that afternoon. Police are still hunting for a murder weapon, according to reports in The Buffalo News.
Mrs Hassan’s lawyer said that she had recently filed for divorce from her husband after eight years of marriage, citing previous incidents of domestic violence.
Police confirmed that an order of protection was in force, barring Mr Hassan from the family home as of Friday February 6.
Mr Hassan appeared before Village Justice Deborah Chimes charged with second degree murder, and was remanded to the Erie County holding centre.
A family court hearing was today due to address the future of the couple’s two children, aged four and six. Their grandparents have travelled from Texas and Pakistan to attend the hearing, according to John Tregilio, a lawyer for the children.
Mr Hassan also has two other children, aged 17 and 18, from a previous marriage, according to reports.
Mr Hassan was the chief executive officer of the satellite-distributed news and opinion channel that he and his wife set up in 2004 to portray Muslims in a more positive light.
Naeem Randhawa, a documentary filmmaker in Dallas who worked with the couple, described Mr Hassan as aggressive in a business sense, with fundraising efforts in the Muslim community that were necessary to keep the station going during a period of financial trouble.
On a personal level, “he was not extremely talkative — he would sit back and listen,” Randhawa said. “He came across not as a passionate guy, [but] more reserved.”
In a statement on its website, Bridges TV said it was “deeply shocked and saddened by the murder of Aasiya (Zubair) Hassan and subsequent arrest of Muzzammil Hassan”.
“Obviously this is the worst form of domestic violence possible,” said Frank A Sedita III, the Erie County district attorney.
Muzzammil Hassan graduated magna cum laude with an MBA from the Simon School of Business at the University of Rochester in 1996. In a 2005 interview with The Buffalo News, he said that the idea for the TV station was sparked two years earlier when the couple heard derogatory remarks about American Muslims on a radio talk show.
Intussen is Bridges TV gestopt met uitzenden. Wie daar nu naar toegaat, ziet de volgende verklaring:
Het is een Angelsaksische traditie dat een minister na zijn ambtsperiode een boek schrijft over zijn politieke daden. In Nederland gebeurt dat zelden, maar Ella Vogelaar – de voormalige minister voor Wonen, Wijken en Integratie – heeft het geprobeerd in haar boek: Twintig maanden knettergek.
Het is inderdaad een heel gek boek.
Zo is het niet geschreven door Ella Vogelaar zelf, maar door Onno Bosma.
“Who the hell is Onno Bosma?”, zult u vragen.
Onno Bosma is de partner van mevrouw Vogelaar, een gepensioneerd vakbondsman die “mensen wil aanzetten tot zelfreflectie”, zoals hij zelf zegt.
Tijdens haar ministerschap heeft Ella alles wat zij meemaakte aan Onno verteld en Onno heeft dat nauwkeurig genoteerd in wat zij samen “een logboek” noemen. Of dat onwetendheid is of zelfoverschatting durf ik niet te zeggen, maar een logboek is een scheepsjournaal dat wordt opgetekend door de kapitein. Dus het logboek van het schip van staat wordt niet geschreven door een minister, maar door de minister-president.
Maar dit terzijde.
Nu vind ik het een onbehaaglijke gedachte dat een minister vrijuit haar werk bespreekt met haar partner. Waarom dan ook niet meteen met de kinderen, de huisarts of met de buren? Enige discretie en terughoudendheid lijken geboden, maar Bosma vermeldt dat hij na ampele overweging de verslagen van ministerraadsvergaderingen en van de ontmoetingen met het staatshoofd uit het boek heeft geschrapt.
Dat kan alleen maar betekenen dat hij die verslagen wel degelijk onder ogen heeft gehad en wanneer een gewone burger als Onno Bosma dat mag, zie ik niet in waarom ik dat niet zou mogen. Kom op met die stukken, Onno! Wat jij nu weet over koningin Beatrix of over defensieminister Van Middelkoop zou ik ook graag willen weten.
Op bijna elke pagina van dit logboek staat iets geks, vooral als het gaat over communistische verleden van mevrouw Vogelaar. Op pagina 33 bijvoorbeeld vraagt zij Balkenende of het bij haar benoeming tot minister geen probleem is dat zij lid was van de CPN. Daarop antwoordt de premier dat hij geen bezwaren ziet, aangezien – en ik citeer letterlijk – dat lidmaatschap “helemaal paste bij de tijdgeest van de jaren zeventig”.
Daar valt je mond van open. Misschien dat er op de VU destijds marxistische studenten rondliepen, maar in 1973 had Solzjenitsyn zijn Goelag Archipel gepubliceerd en werd nogmaals bekend wat iedereen allang wist, namelijk dat de communistische terreur zeker aan dertig miljoen mensen het leven had gekost.
In Twintig maanden knettergek gaat Onno Bosma ook nog langs bij Marcus Bakker, om tegenover de inmiddels hoogbejaarde CPN-baas op te scheppen over zijn Ella. Een paar pagina’s verder wordt mevrouw Vogelaar door minister Van Middelkoop gevraagd of zij met spijt terugkijkt op haar CPN-verleden: “Nee”, zegt ze resoluut, al wil ze wel toegeven dat zij toen over het eigenaardige vermogen beschikte om zich – en ik citeer – “voor onwelgevallige informatie af te sluiten”. Wat betekent dat je haar alles wijs kon maken.
En eigenlijk geldt dat nog steeds. Het is bijna onvoorstelbaar dat mevrouw Vogelaar niet door heeft dat zij door haar partner op een bijna sadistische manier is geportretteerd als een naïeve, ijdele vrouw zonder enige zelfreflectie. Maar misschien heeft Onno Bosma dat zelf ook niet door.
Wie het tenslotte wel doorhad, was Wouter Bos, die haar terecht en zonder scrupules heeft ontslagen.
Buitenhof, 22 februari 2009
Er zijn twee soorten mensen: zij die van werken houden en zij die niet van werken houden. Tegenwoordig behoor ik duidelijk tot de eerste groep, maar tot mijn dertigste was ik iemand die aan werken een broertje dood had. Liever voerde ik niets uit en nog liever lag ik in mijn bed.
Te stinken, zou ik er nu bij zeggen, maar ook daar dacht ik voor mijn dertigste heel anders. De journalist Martin van Amerongen heeft mij nog eens op de hak genomen door te schrijven dat ik “zelfs te lui was om Oblomov uit te lezen”.
Van mijn bed liep ’s middags na vieren een rechte lijn naar het schaakcafé. ’s Nachts na enen liep die lijn weer terug. lees verder
Een goed verhaal
Mensje van Keulen
Uitgeverij: Atlas
Sterren: * * *
In Portret, het derde verhaal uit de verhalenbundel Een goed verhaal, laat Mensje van Keulen een schrijver opmerken dat ook de waardering van een boek onderhevig is aan mode.
Zoiets wordt natuurlijk niet voor niets gezegd en wie de schrijverscarrière van Mensje van Keulen overziet, moet vaststellen dat ook bij de waardering van haar eigen werk mode een niet te verwaarlozen rol heeft gespeeld. Bleekers zomer, het debuut van Mensje van Keulen, werd in 1972 alom positief ontvangen, maar daarna kwam de omslag. lees verder
Het is altijd hachelijk om te schrijven over je eigen bazen, maar dit keer kan het moeilijk anders.
In 2003 kocht Christian van Thillo, eigenaar van de Vlaamse Persgroep, de krant waarin dit stukje staat. “Kocht” is misschien een groot woord. Het nam Het Parool over, dat op het punt stond opgeheven te worden door PCM-uitgevers. lees verder
Paus Benedictius XVI heeft het zwaar. Eerst verklaarde hij dat “de mens moet worden gered van homoseksualiteit”.
Toen verklaarde hij dat de anticonceptiepil slecht is voor het milieu.
Daarna lukte het hem niet om de dood van comapatiënte Eluana Englaro uit te stellen.
Maar de totale zeperd kwam, toen de paus de excommunicatie ophief van vier bisschoppen, onder wie die van Richard Williamson. Dat was nogal ongelukkig, aangezien deze bisschop ontkent dat er zes miljoen Joden in de gaskamers zijn omgekomen. Volgens Williamson hebben in de Tweede Wereldoorlog hoogstens 300.000 Joden het loodje gelegd en dat gebeurde niet in de gaskamers, maar gewoon door zware oorlogsomstandigheden. Grote consternatie onder de gelovigen, die niet konden geloven dat de rooms-katholieke kerk zulke antisemitische bisschoppen de hand boven het hoofd wil houden.
In de publieke opinie stond de paus toen met 4-0 achter.
Maar er was nog een domper, waaruit blijkt dat God onmiddellijk straft, getuige het volgende bericht:
GENEVE – Een lawine heeft woensdag zeven Franse priesterstudenten van de ultraconservatieve priesterbroederschap Pius X in Zwitserland overvallen. Eén van hen, een 23-jarige man, is omgekomen en twee worden nog vermist. Dat heeft de Zwitserse politie donderdag bekendgemaakt. Het ongeluk deed zich voor op een helling bij het Meer van Cleuson in het zuidwesten van het alpenland. (Zie klooster bij Cleuson.)
De priesterbroederschap staat sterk in de belangstelling, sinds paus Benedictus XVI drie weken geleden de excommunicatie van vier bisschoppen ophief. Een van hen is de Brit Richard Williamson, die het bestaan van de gaskamers in de naziconcentratiekampen ontkent.
Maar dat was nog niet alles, want Richard Williamson sloeg ook nog terug. Op Katholiek Nederland was dit bericht te lezen:
Paus Benedictus XVI is een antisemiet. Dat schreef de wegens loochening van de Holocaust in opspraak geraakte bisschop Richard Williamson vorig jaar in zijn weblog. De ultraconservatieve Britse prelaat, wiens excommunicatie onlangs door de paus werd opgeheven, verwerpt zelf iedere aantijging van antisemitisme.
De paus haalde vorig jaar de scherpe kantjes van een gebed voor de bekering van de Joden. Daarmee bewees hij de Joden volgens Williamson geen goede dienst. Integendeel: hij verhulde daarmee dat de Joden voor eeuwig verdoemd zijn als ze Christus niet als de langverwachte Messias en Verlosser aanvaarden. Omdat die daad tegen alle Joden is gericht, is de paus een antisemiet, schreef Williamson op 23 februari 2008 in zijn weblog.
Williamson ontkent zelf een antisemiet te zijn. Wel is hij in zijn geschriften kritisch over het Joodse volk, dat hij verantwoordelijk houdt voor de kruisiging van Jezus Christus. Ook suggereert hij dat de Joden tegen beter weten in ontkennen dat Christus de langverwachte Messias en Verlosser is. Als ras en religie wijzen de Joden hun Verlosser af, de goeden niet te na gesproken, schreef Williamson op 1 maart 2008 in zijn weblog. Daarin hield hij de Joden ook verantwoordelijk voor de opkomst van het goddeloze communisme.
Zeg nou zelf: die zit! Zo had ik nog helemaal niet bekeken. Daardoor was de paus op een bijna onoverbrugbare 5-0
achterstand gezet. lees verder
Reageren, mits serieus, kan onderaan de pagina bij Maar Meneer. Ook voor aanvragen lezingen en optredens. Hieronder een reacties van Ruud Hendriks, een van de aandeelhouders van Het Gesprek. Hij reageert op mijn stukje over Wintertijd.
Beste Max,
Als altijd heb ik gisteren met belangstelling je column in het Parool gelezen. Gisteren zelfs met extra belangstelling want het ging over ons: Het Gesprek.
Je mening over Harryen Frits is uiteraard geheel aan jou. Over smaak valt nou eenmaal niet te twisten, maar over feiten wel;
Als je Het Gesprek niet goed kunt ontvangen ligt dat echt aan je televisie of aan je kabelaansluiting. lees verder
Zou het nog wat worden met Het Gesprek, de zender die kwaliteitstelevisie wilde brengen? Eerlijk gezegd heb ik er hard hoofd in, om verschillende redenen. Ten eerste vanwege de techniek. Toen ik gisteren de zender weer eens opzocht – ergens tussen kanaal 23 en 38 – zag ik dat het beeld nog steeds grofkorrelig is. lees verder
De schaakprijsvraag heeft ook dit jaar de hersenen weer doen knarsen en zo bereikten mij per brief of per mail in het totaal 26 inzendingen. Dat aantal viel niet tegen, zeker de moeilijkheidsgraad in aanmerking genomen.
Weliswaar liet Cor van Dongen weten dat het dit jaar “reuze mee viel” en dat hij “wel eens een moeilijker eindspelstudie” had moeten oplossen, maar uit het aantal tussentijdse verbeteringen dat mij werd opgestuurd, kon ik opmaken dat de prijsvraag dit jaar beslist geen eitje was. Niet alle inzendingen waren even vlekkeloos, maar het niveau was ongekend hoog. Tenslotte werd het een nek-aan-nek-race tussen drie kampioenen in het probleem oplossen. lees verder
Kamermeisjes en soldaten
Arnon Grunberg
Uitgeverij: Nijgh & Van Ditmar
Sterren: * * * *
Op de website van Arnon Grunberg staat: Chambermaids and soldiers, Arnon Grunberg’s collection of journalistic reports, will be presented during the Kulturama festival – Schouwburg, Bondgenotenlaan 21, Leuven. 7 euro”.
De boycot die Grunberg tegen Nederland en zijn armzalige bewoners heeft ingesteld, lijkt onverminderd voort te duren. De presentatie van zijn nieuwe boek, in de Nederlandse taal getiteld Kamermeisjes en soldaten, vindt plaats in België. lees verder
Lang geleden las ik eens een treffend stukje van Theodor Holman, momenteel de beste columnist van Nederland, waarin hij betoogde dat vroeger alles beter was.
The Beatles maakten mooiere muziek dan Prince, Marylin Monroe was aantrekkelijker dan Madonna, de toneelstukken van Shakespeare zijn nog altijd onovertroffen, op de oude HBS leerde je meer dan op het Athenaeum, om Cees de Lange viel harder te lachen dan om Youp van ‘t Hek en de beste Nederlandse schrijvers zijn voor de oorlog geboren.
“Kip smaakte vroeger naar kip, zoals een aardbei vroeger naar aardbei smaakte”, schreef Holman, “en tomaat smaakte niet naar water”. lees verder
Op zomdag 8 februari 2009 werd SER-voorzitter Alexander Rinnoy Kan in de Rode Hoed over de recessie geïnterviewd door Peter Broertjes, hoofdredacteur van de Volkskrant. Bij die gelegenheid sprak ik de volgende column uit:
Met enige regelmaat gebeurt het dat ik mijn vrouw aankijk en zeg: “Wat doen wij toch verkeerd?”.
Met enige regelmaat gebeurt het ook dat mijn vrouw mij aankijkt en zegt: Wat doen wij toch verkeerd?”.
Als wij die vraag aan elkaar stellen, gaat het altijd over geld. De achterliggende, maar onuitgesproken vragen die daarbij horen, zijn: waarom kunnen wij niet rentenieren? Waarom zijn wij niet zo rijk dat wij kunnen doen wat willen? Wat hebben andere mensen wat wij niet hebben? lees verder
Opgelet! Volgende week de uitslag van de schaakprijsvraag
De zanger Tabe Bas, die deze week op 81-jarige leeftijd is overleden, was een alom geliefde persoonlijkheid in de schaakwereld. Als je van iemand kunt zeggen dat hij “een schat van een man” was, dan was het wel van Tabe.
Geen toernooi liet hij onbezocht, altijd bereid met iedereen te schaken of over schaken te praten. Ook ik heb werkelijk honderden potjes met hem gespeeld. Wij speelden nooit om geld, maar de verliezer was vaak verplicht een buiging te maken en tegen de winnaar te zeggen: “Mijnheer, u bent mijn meerdere”. lees verder
Vorig jaar verscheen Het OM in de fout, een boek van prof. Ton Derksen over de structurele missers van het Openbaar Ministerie.
Derksen, die ook een studie schreef over de gerechtelijke dwalingen in het proces tegen Lucia de B., heeft in zijn boek meer zaken onder de loep genomen en zijn conclusie luidt dat het OM in veel gevallen onwaarheden debiteert, informatie achter houdt, willekeurige feiten bijeenraapt, elementaire argumentatiefouten maakt en niet openstaat voor zelfkritiek, zodat de verdachte al bij voorbaat is veroordeeld.
Deze week verscheen De slapende rechter, een boek van Wagenaar, Israëls en Koppen, eveneens drie hooggeleerde heren. Dit boek gaat over de vele fouten en blunders van rechters. Ook deze auteurs hebben een flink aantal zaken onder de loep genomen en hun conclusie luidt dat rechters in veel gevallen onwaarheden accepteren, niet nieuwsgierig zijn, willekeurige feiten bijeenrapen, elementaire argumentatiefouten maken en niet openstaan voor zelfkritiek, zodat de verdachte al bij voorbaat is veroordeeld.
Als je Het OM in de fout en De slapende rechter naast elkaar legt, krijg je een ontluisterend beeld van de Nederlandse rechtspraak.
Blunders van rechters zijn extra ingrijpend, want wie ten onrechte wordt veroordeeld, wordt veroordeeld tot een verwoest leven.
Helaas hoeven blunderende rechters zich nauwelijks te verantwoorden. Rechters worden beoordeeld door hogere rechters, en dat is zoiets als slagers die hun eigen vlees keuren. Groepseer gaat boven zelfkritiek, concluderen de auteurs van De slapende rechter. Zij wijzen er bijvoorbeeld op dat noch het Hof van Amsterdam, noch de Hoge Raad de moed of het fatsoen heeft opgebracht om openlijk te verklaren dat Kees Borsboom onschuldig is veroordeeld in de Schiedammer parkmoord. De rechterlijke macht zocht liever een omweg om het eigen falen te verdoezelen.
Datzelfde lijkt te gebeuren in de zaak-Lucia de B., waarvan de afloop wordt getraineerd tot 2013, terwijl het wel zo fatsoenlijk zou zijn de zaak snel te beëindigen en beschaamd de eigen fouten te erkennen.
Een belangrijk obstakel bij de herziening van verkeerde uitspraken is het zogenaamde novumprincipe, dat zegt dat herziening slechts mogelijk is als zich een nieuw feit voordoet. Dat principe kan absurde gevolgen hebben, bijvoorbeeld wanneer een rechter over het hoofd ziet dat een verdachte nooit op twee plaatsen tegelijkertijd geweest kan zijn. Toch is het in zo’n geval onmogelijk om tot herziening over te gaan, omdat niets nieuws aan het dossier is toegevoegd. Een verkeerde interpretatie van een feit wordt namelijk niet beschouwd als een nieuw feit, slimme juristerij om te voorkomen dat rechters met hun eigen fouten worden geconfronteerd.
Daarom pleiten Wagenaar, Israëls en Koppen voor een onafhankelijke bestuurorgaan, dat moet beslissen over de herziening van strafzaken.
Mensen maken fouten, ook rechters. Daar is niets aan te doen. Maar er zit aan die fouten, naar aantal en tijdsduur gemeten, wel een limiet. Daarom kan ik hier niet eindigen zonder het schrijnendste geval te noemen: de Eper incestzaak uit de jaren tachtig. Wagenaar, Israël en Koppen laten tonen aan dat ook de rechters van toen – zeer tot hun schande – gevoelig zijn gebleken voor totale flauwe kul in de bewijsvoering. Het resultaat daarvan is dat twee mensen, tot aan de dag van vandaag, onschuldig vastzitten.
Eigenlijk zouden rechters die onschuldigen hebben veroordeeld zelf veroordeeld moeten worden tot een straf die overeenkomt met de tijd dat die onschuldigen onterecht in de gevangenis hebben gezeten.
Buitenhof, 7 februari 2009
Toen ik vorige week een exemplaar uitloofde van het binnenkort te verschijnen boek van Richard Dawkins kon ik niet bevroeden wat mij te wachten stond. Een lawine van inzendingen daalde op mij neder. Zo’n driehonderd lezers hebben de moeite genomen mij via krant of website een vertaling toe te sturen van de zin: There’s probably no god. Now stop worrying and enjoy life.
Zoals bekend is dit de slogan, die momenteel in Groot-Brittannië op autobussen rondrijdt, omdat ook atheïsten wel eens hun stem wilden laten horen. De campagne is ook tot Italiaanse en Spaanse steden doorgedrongen en vermoedelijk zal binnenkort het Nederlandse openbaar vervoer eveneens worden opgefleurd met een leus die het bestaan van God betwijfelt en de vreugde van het leven bezingt. lees verder
Ik begrijp de moordenaar
Mark Boog
Uitgeverij: Cossee
Sterren: *
Toen vorige maand de Duitse televisiespeurneus Derrick overleed, verwezen verschillende kranten niet alleen naar de acteur Horst Tappert die Derrick speelde, maar ook naar Herman Koch, die Derrick (als inspecteur Tampert) voor Jiskefet verschillende malen treffend heeft gepersifleerd.
Het handelsmerk van Derrick was dat hij tijdens het oplossen van de moord op de kritieke momenten wist te zwijgen. Hij liet als het ware bij de verdachte de bal het werk doen. lees verder
Natuurlijk kun je je afvragen of het zo nodig op zo’n ijdele manier moest gebeuren: Andries Knevel ondertekent voor het oog van de camera een verklaring waarin staat dat hij afstand neemt van het scheppingsverhaal. Knevel heeft daarin zelfs laten vastleggen dat hij er spijt van heeft ook kinderen te hebben voorgehouden dat de wereld in zes dagen in geschapen. lees verder
EEN DRIE METER HOGE SCHOEN VOOR MUNTADHAR ASL-ZEIDI EN SADDAM HOUSSEIN
Het is altijd mooi wanneer gevoel voor kunst de politiek overstijgt. Dat gebeurde in Tikrit, de stad waar Saddam Houssein is geboren en waar zijn aanhang nog altijd groot is.
Novum/AP) – De Iraakse journalist die vorige maand zijn schoenen naar George Bush gooide heeft een standbeeld gekregen. Het werd donderdag onthuld.
De actie van journalist Muntadhar al-Zeidi inspireerde kunstenaar Laith al-Amari uit Bagdad tot het vervaardigen van een sculptuur in de vorm van een reusachtige schoen. Donderdag presenteerde Al-Amari zijn werk in Tikrit, de woonplaats van wijlen Saddam Hussein.
Het werk is bedoeld als eerbetoon aan Al-Zeidi en ‘is een bron van trots voor alle Irakezen’, zei de kunstenaar. “Het is geen politiek werk”, voegde hij eraan toe.
Toen Al-Zeidi zijn schoenen naar Bush gooide -een teken van diepe minachting in de Arabische wereld- riep hij luid waar het hem om te doen was. “Dit is voor de weduwen, wezen en allen die gedood zijn in Irak”, riep de journalist. Bush wist de schoenen te ontwijken, maar de beelden van de smijtpartij gingen de hele wereld over.
Donderdag sprak ter gelegenheid van de onthulling ook de directeur van een weeshuis in Tikrit. “Dit monument is een geschenk voor de komende generaties”, zei hij. “Zij zullen zich het verhaal herinneren over de held die op deze manier de president van de Verenigde Staten vaarwel zei”, sprak de directeur. Kinderen uit zijn weeshuis hielpen mee aan de totstandkoming van het standbeeld.
Het beeld bevat ook een ode aan de journalist, waarin gewag wordt gemaakt van de deugd ‘de waarheid te kunnen spreken’.
De journalist zit intussen nog steeds vast. Hij is beschuldigd van het plegen van een aanslag op een buitenlands staatshoofd. Zijn proces zou vorige maand al beginnen, maar het werd uitgesteld omdat zijn advocaat om aanpassing van de aanklacht had verzocht. Volgens sommige berichten wil de journalist asiel aanvragen in Zwitserland, maar dat wordt door zijn broer ontkend.
En nu maar hopen dat het beeld klopt en dat schoenengooier geen instappers heeft gedragen. lees verder
De rode droom
Bernlef
Uitgeverij: Querido
Sterren: * * *
Twee mannetjes van 55 jaar, Krap en Kowalski geheten, wonen in een land dat heel sterk lijkt op wat ooit de DDR is geweest. De een is liftinspecteur en de ander is distributeur van het enige merk wc-papier dat in het land wordt vervaardigd.
Als het systeem instort en hun land – na te zijn opgeheven – aan het grote thuisland wordt gevoegd, staan beide mannetjes ineens werkeloos op straat. De rode droom, de nieuwe roman van Bernlef, begint in het Volkspark van voormalige hoofdstad K., waar Krap en Kowalski elkaar op een bankje ontmoeten. lees verder
In het interview dat gisteren in deze krant stond, vertelde Salmom Rushdie dat hij op straat iemand was tegengekomen die op zijn T-shirt had staan: “Godslastering is een misdaad zonder slachtoffers”. Het gebeurde in New York, vlakbij het gebouw van de Verenigde Naties.
Onlangs is daar op instigatie van 57 moslimlanden een resolutie aangenomen tegen godslastering, waarin bovendien het uiten van kritiek op “alle godsdiensten” wordt veroordeeld. “Maar wij kunnen gerust aannemen”, zo schreef de interviewer in een bijzinnetje, “dat de VN-ambassadeurs van landen als Pakistan, Soedan of Syrië zich weinig zorgen maken over het lot van beledigde joden en christenen in hun midden”. lees verder
Op mijn stukje van de vorige week over de beslissing van het Amsterdamse hof om vervolging van Geert Wilders aan te bevelen, heb ik veel lezersreacties gekregen. Het hof verweet Wilders onder meer dat hij een vergelijking had gemaakt tussen de Koran en Hitlers Mein Kampf, waarop Wilders antwoordde dat Winston Churchill en Oriana Fallaci zulke vergelijkingen ook hadden gemaakt, zonder dat iemand erover was gevallen. lees verder