The Max Pam Globe

Frankenstein van het dode vermogen

Beweringen en bewijzen

“Er wordt nooit zoveel gelogen als na de jacht, tijdens een oorlog en voor de verkiezingen”, heeft Bismarck gezegd. Daarom is het met verkiezingen in het vooruitzicht weer oppassen, want veel leugens zijn niets anders dan een loze belofte, verpakt in luidruchtige retoriek.

Zo heb ik lang moeten nadenken over het voornemen van PvdA-lijsttrekker Diederik Samson om mensen met meer dan anderhalve ton aan spaargeld of aandelen fiscaal te belasten. Hij opperde zoiets tegen Elsevier, dat ook meteen de term wist voor het geld waar de overheid namens Diederik Samson de hand op wil leggen: dood vermogen.

Waarom wil iemand iets hebben dat dood is? Over het algemeen geldt de regel: dood is dood. En: wat dood is, komt niet meer terug.

lees verder

Philippe vk versus Joop nl

Columns

“Het blijft toch een beetje aparte ervaring”, schrijft Francisco van Jole, eindredacteur van de VARA-website Joop, “voor de tweede keer in korte tijd is er in de Tweede Kamer gepleit voor het verbieden van Joop. De eerste keer gebeurde dat door de PVV, gisteren werd het toch wat on-Nederlandse verzoek herhaald door de hoofdredacteur van de Volkskrant Philippe Remarque”.  lees verder

Weg met de grachtengordel!

Buitenhof

In veel landen is de hoofdstad de trots der natie. Daar zetelt de macht, men houdt er parades en legt een krans bij de onbekende soldaat. Daarna bezoekt men tempels van kunst en cultuur: de musea, de opera en de schouwburg. Iedere Fransman, ook al woont hij in de campagne, is trots op Parijs. Een Franse politicus die laatdunkend spreekt over Parijs kan zijn carrière wel vergeten. Wat Parijs is voor de Fransen, is Londen voor de Britten en Rome voor de Italianen.

Maar Nederland kent geen trots op zijn hoofdstad. Dat is historisch gegroeid. Bij het ontstaan van de natie hebben de provincies er alles aan gedaan om de macht van Amsterdam zo veel mogelijk te beperken. Zo werd de VOC bestuurd door de Heren Zeventien, een raar getal dat nodig was om de onderlinge verhoudingen zo vast te leggen dat Amsterdam nooit zijn wil kon opleggen. De politieke macht, verenigd in de Staten-Generaal, ging naar Den Haag. En de hoofdstad van Noord-Holland werd: juist – Haarlem.

Afkeer voor Amsterdam is altijd gebleven en leeft onder politici tot op de dag van vandaag. Het is daarbij logisch dat de pijlen zich vooral richten op de grachtengordel betreft, bij uitstek het gebied dat voor onze welvaart heeft gezorgd.

De afkeer loopt door alle partijen heen.

De VVD’er Charlie Aptroot zei dat alleen de geborneerde grachtengordel tegen zijn voorstel is  om met 130 over de wegen te scheuren. Hans Spekman was nauwelijks voorzitter van de PvdA, of het partijbureau moest weg uit de grachtengordel. Maxime Verthagen, CDA-minister van Economische Zaken, verklaarde vergenoegd dat zijn regionale maatregelen overal werden toegejuicht, behalve in de grachtengordel. PVV-leider Geert Wilders fulmineert al langer tegen de grachtengordel. Over het Lente-Akkoord zei hij niet ongeestig dat het wel leek of “de complete Postcode-kanjer op de grachtengordel was gevallen”. Harm Beertema, een andere PVV’er, beweerde met tranen in de ogen dat hij de grachtengordel tot zijn laatste snik zal bestrijden.

En dan Jan Marijnissen van de SP. Die verklaarde dat hij nooit met GroenLinks zal regeren, omdat GroenLinks “een grachtengordelpartij” is. Hij moest er bijna van braken. En bij de ChristenUnie en de SGP regeert het inzicht dat de grachtengordel, ooit een baken van deugdzaam protestantisme, helemaal van God los is. Blijven over D’66 en GroenLinks, die allebei met de grachtengordel worden geassocieerd, maar die dat helemaal niet leuk vinden.

Een democratie behoort aan de opvattingen van de meerderheid gehoor te geven.

Ik zie drie mogelijkheden om dat te doen.

Eén: wij maken van de grachtengordel een getto met een hek eromheen. Amsterdam heeft daar ervaring mee.

Of twee: wij gooien de boel plat en zetten staalfabrieken neer, om Jan Marijnissen te plezieren.

Een derde mogelijkheid is ingegeven door de boot die deze week door de Amsterdamse grachten is gevaren, met een koe erop. Het was een actie van zuivelfabrikant Campina, die wilde wijzen dat melk van de koe komt, iets wat ze in de grachtengordel niet meer schijnen te weten.

Zo stom.

Laten wij daarom van de grachtengordel één groot weiland maken, te beginnen hier op deze plek, de Hortus Botanicus, middenin de grachtengordel.

Breng de koeienstront maar naar binnen, dat zal de dames en heren politici wel leren!

Buitenhof, 27mei 2012

Dat Koninkrijk van U, weet U wel, wordt dat nog wat?

Beweringen en bewijzen

Onlangs heeft de paus gezegd dat de wil van God achter de Big Bang zit en dat christenen de gedachte moeten verwerpen dat het universum door toeval is ontstaan.

Er is geen wetenschappelijk bewijs voor Gods verantwoordelijkheid ten aanzien van de oerknal, maar er valt ook niets tegen die stelling in te brengen. Als je beweert dat God de wereld heeft geschapen, kant en klaar met alle fossielen erin, kun je ook moeiteloos volhouden dat de aarde zesduizend jaar oud is. “Dat is nu eenmaal mijn geloof”, zal een gelovige zeggen.

Toch valt de overtuiging van de paus te billijken, omdat het verwerpen van toeval voortkomt uit de hooggestemde behoefte om te ordenen. lees verder

Beroepsleugenaar Bram M.

Columns

Er wordt veel afgegeven op de weekbladen, maar de twee beste stukken van de afgelopen week stonden in Vrij Nederland en in De Groene.

Zo heb ik genoten van het portret van Bram Moskowicz, dat Marian Husken en Harry Lensink voor Vrij Nederland schreven. lees verder

WFH en WOII en opa Kieft

Invallen

Hierbij kom ik terug op mijn stukje over Oorlogsmythen, Willem Frederik Hermans en de Tweede Wereldoorlog van Ewoud Kieft.

Ik had het stukje al geschreven – maar het was nog niet gepubliceerd – toen daags daarna in de Volkskrant een recensie over het boek verscheen van Willem Otterspeer.

Het was meteen ook de eerste recensie die werd gepubliceerd en het stuk wekte mijn argwaan. Willem Otterspeer is de beoogd biograaf van Hermans. Het is nauwelijks voorstelbaar dat hij Kieft niet op de een of andere manier heeft bijgestaan bij het schrijven van zijn boek. En misschien heeft Kieft op zijn beurt ook wel Otterspeer geholpen.

Kortom, is Otterspeer dan wel de juiste man om dat boek van Kieft te recenseren? lees verder

Ketter & Geest

HUMAN

ELKE WERKDAG EEN BERICHT DAT VOOR GODDELOZEN VAN BELANG IS

Tussen de bekende redenering van Pascal dat het altijd verstandig is om in God te geloven, is nog steeds geen speld tussen te krijgen.

Geloof je in God en bestaat God, dan zit je goed. Geloof je in God en bestaat God niet, dan is er niets aan de hand. Geloof je in niet God en bestaat God niet, dan is er ook niets aan de hand. Maar geloof je niet in God, maar bestaat Hij wel, nou berg je dan maar.

Diezelfde houding kun je aannemen ten opzichte van het postuum inbidden van de Mormonen. Word je na je dood ingebeden en de Mormoonse hemel bestaat niets, niks aan de hand. Maar bestaat die hemel, dan zit je ongewild toch goed.

Baadt het niet, dan schaadt het niet. Zou je zeggen. Toch neemt het protest tegen het inbidden toe. De afgelopen week was er veel nieuws.

Zo meldde Trouw:

Claus, Juliana en Bernhard postuum door mormonen gedoopt

Diverse leden van het Nederlandse Koninklijk Huis zijn na hun overlijden lid gemaakt van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Daarmee zijn ze na hun overlijden alsnog lid gemaakt van de mormoonse kerk.

Lees hier verder in Trouw.

Maar daarmee waren wij er niet. Dezelfde krant vroeg onder meer de theoloog Huub Oosterhuis om commentaar:

Het zou niet Juliana’s wens geweest zijn

Theoloog en dichter Huub Oosterhuis laat weten dat hij de postume doop “minstens smakeloos” vindt. “Dit heeft geen enkele grond”, zegt hij. Oosterhuis kent de koninklijke familie goed. Samen met dominee Carel ter Linden ging hij op 15 oktober 2002 voor in de uitvaartdienst van prins Claus. De prins zou uit zichzelf nooit voor het mormoons geloof hebben gekozen, vermoedt Oosterhuis. “Het hele koningshuis heeft daar niets mee.”

Lees hier verder in Trouw.

Je vraagt je of Oosterhuis niet hetzelfde doet als de mormonen: spreken voor de doden. Wat Claus betreft, zal hij wel gelijk hebben, maar Juliana was een rare, met allerlei spirituele neigingen. Het zou best kunnen dat die het leuk had gevonden.

Enfin, maar daarmee zijn wij er nog niet.

Om tot het inbidden te geraken, raadplegen de mormonen altijd de geboorte-, huwelijk- en doopregisters. Die zijn ook openbaar, maar demissionair minister Spies moet daar volgens het CDA en de Partij van de Dieren (!) een stokje voor steken:

CDA en PvdA: minister moet samenwerking met mormonen afraden

Ze zei: “Ik voel mij buitengewoon ongemakkelijk als de rijksarchieven samenwerken met de mormonenkerk. Spies moet archivarissen daar een stevig en dringend advies over geven: doe het niet”.

Lees hier het hele bericht. De vraag is echter of een minister zich daarmee moet bemoeien. Valt het raadplegen van dergelijke archieven niet gewoon onder de vrijheid van meningsuiting?

De vraag komt op: waar zijn ze zo bang voor? Geloven ze toch niet een beetje dat de mormonen eigenlijk gelijk hebben?
On YouTube staat een filmpje over het inbidden van Mitt Romney’s schoonvader, die stierf als een atheïst.

Een groot man met wat kleinheden

Boeken etc

Frans Goedhart, een biografie
Madelon de Keizer
Uitgever: Prometheus
Sterren: * * * *

De laatste tijd gebeurt het steeds minder vaak dat ik in een gezelschap de jongste ben, maar vorige maand was het zo ver toen ik in de Amsterdamse Balie een gesprek mocht leiden over de biografie van Frans Goedhart. Nu moet ik er eerlijk bijzeggen dat het niet zo erg moeilijk was om de jongste te zijn, want mijn gesprekpartners waren: Wim van Norden (94, binnenkort  95), Henk Hofland (84, binnenkort 85) en Hans Daalder (83, binnenkort 84). lees verder

Obama versus Hadt-je-me-maar

Beweringen en bewijzen

President Obama heeft de democratische voorverkiezing in West-Virginia gewonnen. De president kreeg 71.000 stemmen (59%), terwijl zijn tegenkandidaat op 52.000 (41%) bleef steken. Zo op het oog een prima resultaat, maar Obama’s tegenstander was nummer: 11593-051.

Nummer 11593-051 zit vast in de gevangenis van Beaumont, Texas. In 1999 werd hij tot 17,5 jaar veroordeeld wegens oplichting. Tevens zou hij bedreigingen hebben geuit op de universiteit van New Mexico. De naam van de gedetineerde is Keith Russell Judd (53). Hij  heeft een uitstekende opleiding: politicologie op Harvard en haalde – volgens zijn eigen informatie – zowel een graad in theater- en muziekwetenschappen als in psychologie en nucleaire fysica. lees verder

O’Hanlon als terechte winnaar Nipkow-schijf

Columns

Dat de Nipkowschijf dit jaar werd gewonnen door Roel van Broekhoven en Maaik Krijgsman voor O’Hanlons Helden heeft mijn volledige instemming. Zelden is een televisieserie zo terecht onderscheiden. De excentrieke Brit O’Hanlon is de ideale reisleider. Hij is erudiet, geestig en een geboren verteller. lees verder

Als ik mij even tot Hendrik Bleker mag richten

Buitenhof

Onlangs werd bekend dat de PKN, de Protestantse Kerk in Nederland, per maand ruim achtduizend leden verliest. Op jaarbasis zijn dat bijna honderdduizend leden, wat op een totaal van twee miljoen een gevoelige aderlating is. Gaat de afkalving in dit tempo door, dan bestaat die Protestantse Kerk over twintig jaar niet meer.

Ook de katholieke kerk moet flink inleveren, maar bij de roomsen is het opzeggen zo’n lastige aangelegenheid, dat wij moeten gissen naar de werkelijke omvang van de terugloop. Zeker is dat jaarlijks honderden kerken moeten sluiten.

Wie tegen die achtergrond het optreden van de CDA-lijsstrekkers heeft gevolgd, zal zich misschien hebben afgevraagd tot welk deel van het electoraat zij zich nog richten. Bestaat die christelijke achterban van het CDA eigenlijk nog wel?

Ik moet daar aan toevoegen dat ook andere partijen met dit probleem kampen, met name de Partij van de Arbeid. Bestaat de arbeider eigenlijk nog wel? De gestaalde kaders zijn net zo hard leeggelopen als de kerkgenootschappen, en voor zover zij nog bestaan, zitten zij vooral bij de SP.

Maar terug naar het CDA. Elke mediaseconde van de lijsttrekkerverkiezing liet zien met welke problemen de christendemocratie te kampen heeft. Wanneer je uit een cultuur komt van bisschoppen en dominees, die ook weer hun gezag van boven ontvangen, is het een cultuurschok wanneer je ineens de macht moet grijpen via openbare verkiezingen die voor het ganzen televisievolk worden uitgezonden.

Logisch dat er dan van alles misgaat. Je kunt het geklungel met microfoons en het onderlinge gekissebis aandoenlijk vinden, je kunt het gelikte mediaoptreden van Obama, Sarkozy of Merkel verfoeien, maar het hemeltergend amateurisme van het CDA maakte de Nederlandse politiek belachelijk en tast uiteindelijk de kwaliteit van onze democratie aan. Bij Pauw en Witteman zullen ze achter de schermen vast en zeker gelachen hebben. Ik vraag mij eerder af wie je met zo’n vertoning een dienst bewijst.

Van heerlijk helder Henk tot het Mona toetje uit Volendam, er was geen enkele kandidaat bij die in enig ander land ook maar de slippen van een regeringsleider zou mogen dragen. Met als absoluut dieptepunt Henk Bleker, die zo langzamerhand is uitgegroeid tot een schertsfiguur, van wie je zelfs geen tweedehands pony wilt kopen.

Als ik mij nu even tot Hendrik Bleker mag richten:

Henk, houd ermee op! Ga terug naar Stadskanaal. Dat is beter voor het land, voor de partij en voor uzelf.

Voor het CDA is de grote narigheid dat er anderhalf jaar met de PVV is geregeerd, waarbij voortdurend de schijn is opgehouden dat het ging uit volle overtuiging en in goed overleg. Maar zodra de samenwerking op de klippen was gelopen, werd er een nieuw toneelstukje opgevoerd, namelijk die van de hond die zijn eigen braaksel moest opeten: dus eens maar nooit meer.

De politicoloog Meindert Fennema  heeft deze week in zijn afscheidscollege geconstateerd dat de oude elite in Nederland verdwijnt. Van alle partijen heeft het CDA daar ontegenzeggelijk het meeste last van. Ik zie maar één kandidaat die het CDA weer enige allure kan geven.

Ernst Hirsch Ballin.

Een ouderwetse katholiek met een Joodse naam, die het plechtstatige taalgebruik hanteert van een dominee. Hij zou het kunnen, maar hij zal deze beker aan zich voorbij laten gaan.

Buitenhof, 13 mei 2012.

Die juffrouw hoort in het kanaal

Invallen

Heel lang geleden heb ik op het punt gestaan een carrière als cabaretier te beginnen. Gewapend met een gitaar trad ik samen op met wijlen Jop Pannekoek (1943-2003), die achter de piano zat. Erg lang hebben mijn ambities als bühneartiest niet geduurd. Ik kon aardig zingen en aardig gitaar spelen, maar het was moeilijker die twee dingen tegelijk te doen, zonder dat het vals klonk.

Nog belangrijker was het dat Jop zich ontwikkelde tot regisseur. Hij zou later samenwerken met Kees & Wim, en met Freek de Jonge. In die tijd zong ik zelfgeschreven liedjes én liedjes van Drs. P. Ik was een groot fan van Heinz Hermann Polzer, zoals hij in werkelijkheid heette. lees verder

Voorspelling: VVV Venlo degradeert

Beweringen en bewijzen

Na de val van het kabinet-Rutte werd gespeculeerd over de toekomst van Geert Wilders. Sommige commentatoren voorzien het politieke einde van de man die geen verantwoordelijkheid wilde nemen. Er wordt zelfs beweerd dat Wilders binnenkort Ayaan Hirsi Ali achterna gaat.

Hij zou naar Amerika emigreren om daar, betaald door een conservatieve denktank, in vrijheid en zonder noemenswaardige beveiliging verder te leven. Nederland is dan eindelijk van hem verlost, zodat wij – oh, opluchting! – kunnen overgaan tot de orde van de dag. Nog een tikje beverig nemen de middenpartijen het heft weer in handen. Om de eigen dapperheid in dit proces te onderstrepen, hebben zij al een onzinnige term bedacht: het radicale midden. lees verder

Arme ouwe…blijf zitten op je troon

Columns

Over het wc-pot werpen van Willem Alexander en de andere prinsjes is al veel gezegd en geschreven. Het was de topic van Koninginnedag. Het wc-pot werpen bewijst dat de band tussen volk en koningshuis tegenwoordig zo hecht is dat de kroonprins zich gratis belachelijk kan laten maken, zonder dat er iemand aanstoot aanneemt. lees verder

Anne Frank blijft populair bij miljoenen

Boeken etc

Het fenomeen Anne Frank
David Barnouw
Uitgever: Bert Bakker
Sterren: * * *

In het slothoofdstuk van zijn boek Het fenomeen Anne Frank schrijft David Barnouw dat de populariteit van Anne Frank (1929-1945) ook in de 21^ste eeuw zal blijven groeien.

Nieuwe lezers van haar dagboek zullen zich melden en ook honderdduizenden nieuwe bezoekers zullen in de rij staan voor het Achterhuis. Wat Barnouw schrijft, is ontegenzeggelijk waar. In de tijd dat zijn boek op mijn bureau lag – ongeveer tien dagen – kwam Anne Frank twee keer in het (internationale) nieuws voorbij. lees verder

Ketter & Geest

HUMAN

Elke werkdag een nieuw bericht dat voor goddelozen van belang is.

JEZUS  STIERF NIET VOOR ALLEN, MAAR VOOR VELEN – ALDUS DE PAUS

Een zeer merkwaardig bericht las ik op Kerknieuws (bron: ANP/IKON):

Paus beveelt bisschoppen vertaling te veranderen

Paus Benedictus XVI beveelt Duitse bisschoppen in een brief om de vertaling van een tekst in de mis aan te passen. In de tekst staat dat Jezus Christus ‘voor alle mensen’ gestorven is, maar dat zou volgens de paus ‘voor velen’ moeten zijn.

Lees hier verder.

De originele brief in het Duits is hier te vinden.

Een interessante kwestie. Altijd heb ik gedacht dat Jezus voor de mensheid, dus voor allen, is gestorven. Maar volgens de paus gaat het – als ik het tenminste goed heb begrepen – om een vertaalfout. Een vertaalfout trouwens met ernstige gevolgen – tenminste als ik het weer goed begrepen heb – die in zekere zin gevolgen heeft voor het ‘Semitismus’. Dus ook voor het antisemitisme. De paus meent dat het niet om een vertaling gaat, maar om “een interpretatie” van de vertaling.

Zijn eigenlijk niet alle vertalingen een interpretatie?

De vraag blijft als Jezus niet voor allen is gestorven, maar slechts voor velen, voor welke kleine groep is hij dan niet gestorven?

Voor hen die Christus afwezen. En dat waren de Joden.

Heb ik gelijk?

Een opmerkelijk commentaar van Bischof Ralph is nog hier te vinden.

Verhoog de kiesdrempel tot tenminste vijf procent

Buitenhof

Zeven weken heeft het kabinet-Rutte vergaderd, zonder een begrotingsakkoord te bereiken. Daarna heeft een gelegenheidscombinatie van vijf partijen minister De Jager van Financiën uit de brand geholpen door in anderhalve dag een akkoord te bereiken over een bezuinigingspakket. Vooral de drie te hulp gesnelde partijen – D’66, GroenLinks en de ChristenUnie – waren blij en trots met het resultaat.

Maar moeten wij kiezers ook blij zijn? Hoe groot is eigenlijk de duurzaamheid van het akkoord?

Zo op het oog niet erg groot. De gelegenheidscombinatie, ook wel de Kunduz-coalitie genoemd, kan rekenen op 77 zetels in de Tweede Kamer, een krappe meerderheid. Krijgen een paar betrokkenen gewetenswroeging of beginnen zij anderszins te twijfelen, dan staat alles weer op losse schroeven. Bovendien zijn in september verkiezingen en je kunt er gif op innemen dat de verhoudingen dan weer veranderd zijn.

Een dagje daadkracht uitstralen is zo moeilijk niet, maar dat vier jaar volhouden, dat is in Nederland andere koek. Van de 26 naoorlogse kabinetten hebben er slechts zes de eindstreep gehaald. Dat anderhalve jaar geploeter van Mark Rutte staat dan ook in een oude traditie.

Veel kabinetten zijn ten onder gegaan aan intern gekrakeel, waarbij het opmerkelijk is hoe vaak zij struikelden over relatief onbeduidende kwesties, zoals de omroepwet, een gat in de begroting dat eigenlijk geen gat was, of over het reiskostenforfait.

De Nederlandse politiek lijkt op die van Frankrijk in de jaren vijftig, waar ook het ene na het andere kabinet naar huis werd gestuurd. Het is generaal De Gaulle geweest, die daar met ingrijpende staatsrechterlijke maatregelen een einde aan heeft gemaakt. Zo’n generaal bestaat bij ons niet, dus moeten wij het anders doen.

Nederland heeft geen meer-partijen-stelsel, maar een eindeloos-meer partijen-stelsel. Wat erg zou helpen is de kiesdrempel verhogen tot tenminste vijf procent, zoals is voorgesteld door Bernhard Wientjes van de werkgevers. Zo’n drempel zou een einde maken aan allerlei folkloristische partijtjes. Het is natuurlijk oer-democratisch dat ook deze splinters hun stem kunnen laten horen, maar uiteindelijk dragen zij weinig bij aan de besluitvorming. Afgezien van dat ene keertje dat zij mogen mee gedogen, als kleuters op de achterbank. De Partij van de Dieren kan zich aansluiten bij Groen Links. En de SGP bij de Christen Unie, waardoor het protestants christelijke volksdeel slechts aan invloed zal winnen.

Maar daarmee zijn wij er nog niet.

Nederlandse politici moeten beseffen dat een verdere hergroepering noodzakelijk is. D’66 en GroenLinks dienen het als een verplichting te voelen het links-liberale gedachtegoed onder te brengen in één partij. En wat de PvdA en de SP betreft, is het beschamend dat zij met twee monden spreken, terwijl zij alleen gezamenlijk een vuist kunnen maken. De SPD in Duitsland en Labour in Engeland hebben een linker en een rechtervleugel, maar in Nederland kan dat weer niet. Wij hebben geen vleugels, maar halve partijen.

In wezen is de oplossing simpel: om de Nederlandse coalitiepolitiek werkbaar te maken, moeten wij terug naar vijf, hooguit zes partijen.

Alleen wie moeten de wetten veranderen om die hervorming in gang te zetten?

Precies.

Dat zijn diezelfde politici van die talloze partijen en partijtjes. En die gaan dat echt niet doen. Die sukkelen liever voort naar de val van het volgende kabinet.

Buitenhof, 30 april 2012

Deed Rutte “een Leerdammertje”?

Beweringen en bewijzen

Ooit kocht ik voor 1 dollar een pocket met de titel: The Wit and Wisdom of Spiro T. Agnew. Deze Spiro Agnew was vicepresident onder Nixon, tot hij wegens omkoping het veld moest ruimen.

Nixon – zelf evenmin brandschoon – vond Agnew maar een sufferd, maar gedoogde hem om zijn conservatieve kiezers te plezieren. Eigenlijk is er maar één reden om Agnew aan te houden, moet Nixon in een vrolijke bui hebben gezegd. Een aanslag op hem, Nixon, betekende dat Agnew president zou worden, en dat wilde zelfs een terrorist niet op zijn geweten hebben! lees verder

Diederik Samson: PvdA-magneet

Columns

Na weken lang tevergeefs in het geheim vergaderen, kwam er binnen anderhalve dag een begrotingsakkoord dat zich bijna geheel in de openbaarheid afspeelde. In één klap was ook het politieke landschap gewijzigd. Een combinatie van VVD, CDA, D’66, GroenLinks en ChristenUnie kreeg het voor elkaar. lees verder