The Max Pam Globe » Ein grausame Amokfahrt

Ein grausame Amokfahrt

Beweringen en bewijzen

Toen de druppels begonnen te vallen en de kinderen zestig euro hadden vergaard voor spullen die wij waardeloos hadden geacht, besloten wij dat het tijd was Koninginnedag te ontvluchten.

Terwijl wij de koffers pakten, zagen wij met een half oog hoe het staatshoofd zich in een provincieplaatsje liet toejuichen. De volgende morgen vroeg verlieten wij een katerige stad, vol gescheten met onbeschrijfelijke rotzooi. Een gevoel van opluchting kwam over ons toen wij de snelweg opzwaaiden om koers te zetten naar Zwitserland, waar wij voor even een idyllisch huis mochten bewonen aan de Züricher See.

Het was 1 mei, de Dag van de Arbeid.

Omdat wij op het eerste gedeelte van het traject nog behoefte hadden aan het wereldnieuws, speurden wij langs de frequenties en vonden Business News Radio, een zender die naar eigen zeggen “je de onzin bespaart”. Wij luisterden naar Arie van der Zwan, die een boek over de PvdA heeft geschreven en daarover werd geïnterviewd. Arie vindt dat het zonder ideologie niet gaat in de politiek, maar dat het niet meer aan hem is om de sociaal-democratie te herformuleren, maar aan de jeugd.

Een loom vakantiegevoel begon zich van ons meester te maken. Zwitserland is een land van angenehme Bürgerlichkeit, waar nooit iets gebeurt. Ooit hebben Lenin en Trotski in Zürich met de Europese elite gedebatteerd over de Revolutie, die moest worden uitgeroepen. Naar het schijnt, is hen nog de toegang geweigerd tot het literaire café Odeon, omdat zij het haar te kort droegen en er dus niet artistiek genoeg uitzagen. Café Odeon bestaat nog steeds, al is de slopershamer al een paar maal dreigend voorbijgekomen.

Op de zender die je de onzin bespaart, was een gesprek aan de gang over spiritualiteit in het bedrijfsleven. Daar is tegenwoordig veel behoefte aan.

Aan het woord kwamen een Chef Emotions Officer van een bedrijf dat Pentascope heet, een medewerkster van de christelijke vakbond en een dansmeester. Mijn interesse ging onmiddellijk uit naar de dansmeester.

De man reist de bedrijven af om met werknemers die niet goed functioneren een dansje uit te voeren. Ik begreep dat de Driekusman – die gewone klompendans – precies vertegenwoordigt waar Nederland in de hele wereld beroemd om is, namelijk het poldermodel.

Op internet vond ik later dat de dansmeester “met een door hem ontwikkelde dancescan razendsnel in staat is om aan mensen duidelijk te maken wat zij nodig hebben voor hun persoonlijke veranderingstraject”. Meestal komt dat erop neer dat medewerkers die geen zin hebben aan zo’n danssessie mee te doen, gediagnosticeerd worden als mensen die niet willen bewegen, die zodoende ook in hun geest niet flexibel zijn en die er om die reden ernstig rekening mee moeten houden dat zij eruit vliegen. De dansmeester zelf sprak in hooggestemde bewoordingen, maar mij lijkt het dat achter zijn activiteiten een intens gemene, puur sadistische boodschap schuil gaat. Je zult toevallig maar werken bij een bedrijf, waarvan de directeuren hebben besloten dat zij de reorganisatie gepaard zullen laten gaan door het dansen van de spirituele Driekusman.

Het was tijd om de gebakken lucht uit te zetten. Wij zwegen en het gelijkmoedige gebrom van de motor bracht een aangename rust. De kilometers schoten onder ons weg en wij naderden de Zwitserse grens.

Maarten ’t Hart heeft de lof van Zwitserland bezongen en ik sluit mij graag bij hem aan. Zelfs de verkeersheuvels zijn er vriendelijk en de treinen rijden er vrijwel geruisloos. Iedere Zwitser is rijk en op de Bahnhofstrasse in Zürich bevindt zich een sokkenwinkel waar een paar 250 Zwitserse franken kost. Geen land ter wereld doet zo veel aan het milieu en waag het niet om een verkeerd gevulde vuilniszak op straat te zetten. Nog meer dan het Nederlands spreekt het Zwitsers in verkleinwoordjes, dit om duidelijk te maken dat arrogantie en hoogmoed geheel vreemd zijn aan de landsaard.

Tegen vieren reden wij Zürich binnen, maar enigszins tot onze verbazing werden wij omgeleid. Bij het passeren wij een zijstraat zagen wij nog juist hoe de oproerpolitie een woedende menigte van bivakmutsen op afstand probeerde te houden. Er werden charges uitgevoerd, er werd geslagen en geschopt, stenen vlogen door de lucht en auto’s stonden in de brand. Wij zagen het in een flits en wij geloofden onze ogen niet. Burgeroorlog in Zwitserland, wie had dat gedacht? Of was dit misschien de nieuwe invulling van 1 mei, die Arie van der Zwan voor ogen stond?

In ons idyllische huis aan Züricher See waren op de lokale zender getuige van een veldslag tussen de politie en groepen die hier – zo leerde ik – “Chaoten” worden genoemd, een mix van krakers, anarchisten en anti-globalisten. Een automobilist die probeerde weg te komen, verpulverde met opzet een demonstrant onder zijn wielen, een gruwelijke aanblik die tot op de nacht van vandaag mijn dromen beheerst en mij wakker doet schrikken. (Ook op You Tube te zien).

Steeds verder vlucht de mens. Vandaag wandelen wij over de Alpen-weiden. Overal wuiven bloemen en staan fruitbomen in uitbundige bloei. Misschien komen wij Heidi tegen.

de Volkskrant, 7 mei 2008