The Max Pam Globe
- Sinds 1998
- 08-05-2024
- @maxpam1 volgen © Max Pam
De Donald Duck is een geweldig leerzaam blad
Beweringen en bewijzen
Goed nieuws!
Onder Nederlandse studenten is de Donald Duck het meest gelezen blad. Niet de Volkskrant, NRC Next of Vrij Nederland, maar de avonturen van oom Donald zijn het meest populaire leesvoer onder de intellectuele elite van de toekomst.
Logisch natuurlijk, want in een land waar het veilige midden van Bas Heijne wordt geprezen als de meest geëigende positie voor de intellectueel, moet je niet gek opkijken wanneer studenten de Donald Duck verslinden. Bovendien zijn studenten geen lid meer van een politieke partij. Als ze nog ergens lid van zijn dan is het van een sportclub.
Thom Roep, hoofdredacteur van de Donald Duck, is niet verbaasd. Eerder bleek uit onderzoek dat de Donald Duck de Playboy voorbij is gestreefd als populairste mannenblad. Of dat goed nieuws is voor gezinsminister Rouvoet van de CU, weet ik niet. Weliswaar zal het in zijn ogen een stap vooruit zijn dat studenten zich niet langer verlustigen aan vrouwelijk bloot, maar aan de andere kant is het geen prettige gedachte dat de eenzame student in zijn bedje de nacht viert met het stoute gedrag van Kwik, Kwek en Kwak.
De doelgroep van het vrolijke weekblad wordt gevormd door kinderen van acht tot twaalf jaar, maar volgens Roep is 35% van de twee miljoen Donald Duck-lezers ouder dan achttien.
Ik moet nu een bekentenis doen.
Ook ik, de studententijd al lang ontgroeid, ben een trouwe lezer van de Donald Duck. Weliswaar staat het abonnement op naam van mijn zoon (7), maar ik maak het abonnementsgeld over en als het blad op de mat valt, ben ik ook de eerste die de wikkel ervan aftrekt. Mijn zoon zit dan meestal nog op school en op mijn tenen sluip ik naar de studeerkamer – the study! – om mij op de hoogte te stellen van het laatste nieuws uit Duckstad.
De Donald Duck, wat een geweldig blad is dat!
Terwijl andere bladen en tijdschriften voortdurend aan hun uiterlijk hebben gesleuteld, is de Nederlandse Donald Duck sinds zijn oprichting in de jaren vijftig nauwelijks veranderd. Formaat en format zijn nog precies hetzelfde en nog altijd zijn het dezelfde hoofdfiguren die dezelfde soort avonturen beleven. Toch is Donald Duck wel degelijk met zijn tijd meegegaan. De avonturen zijn net zo grappig en leerzaam als toen, maar sommige verhalen zou je op een bepaalde manier kritisch en maatschappelijk geëngageerd kunnen noemen.
Nummer 13-2008, dat ik nu voor mij heb, gaat bijvoorbeeld over de arme kinderen van Krotdorp, voor wie Katrien een boottochtje wil organiseren. Ze weet Donald zo gek te krijgen dat hij in het verderop gelegen Poendorp bij de rijken gaat collecteren.
Maar dit voornemen loopt uit op een heftige concurrentieslag in liefdadigheid, waarbij zelfs klappen vallen. Dat de arme kinderen van Krotdorp daarvan de dupe dreigen te worden, is bijna vanzelfsprekend. Ook spreekt het vanzelf dat aan het eind alles toch weer goed komt, behalve dan voor Donald die al zijn geld kwijt is en zich in het zweet moet roeien.
Het kost niet veel moeite in Krotdorp zo’n prachtwijk van Ella Vogelaar te zien, terwijl de strijd tussen de liefdadigheidsverenigingen de bureaucratie verbeeldt die elk burgerinitiatief in de kiem weet te smoren.
Een ander verhaal in hetzelfde nummer, getiteld Het gedachtenhoedje, is een aanklacht tegen de arrogante overheid. Hoofdpersoon is Willy Wortel. Hij vindt een apparaatje uit waarmee hij gedachten lezen kan.
Hij verstopt het in zijn hoed en gaat ermee de straat op. Daar ontvangt hij de gedachten van voorbijgangers en zo komt hij te weten dat er een bank beroofd gaat worden. Onmiddellijk waarschuwt Wortel de politie, die de overvallers op heterdaad betrapt.
De politiecommissaris nomineert Wortel voor De Burger Van Het Jaar Trofee, maar dat doet de commissaris alleen maar omdat hij zelf hoopt op promotie, zo weet Wortel via zijn gedachtenhoedje. Ook de burgemeester, uit wiens handen Wortel de prijs ontvangt, vindt in gedachten Wortel eigenlijk maar een rare zwerver. Daarom weigert de uitvinder zijn prijs en gooit zijn gedachtenhoedje in de prullenbak.
De moraal: wat heb je eraan om als superman allerlei misdaden te voorkomen, als je er tegelijkertijd achterkomt dat de gedachten van mensen banaal, egoïstisch en gemeen zijn?
En dat zijn nog maar twee verhalen in de Donald Duck. Het zal duidelijk zijn dat dit blad belangrijke leesstof bevat voor sociologie- en psychologiestudenten en dan heb ik het nog niet eens over de jonge Willy Wortels aan de TU in Delft. Wanneer wij de tekstballonnetjes ook nog eens loslaten op Derrida, Rorty of Ger Groot, dan hoeft het geen betoog dat de filosofiestudent van nu door het bestuderen van de Donald Duck zich terdege kan voorbereiden op de toekomst.
Het beleid van minister Plasterk begint vruchten af te werpen. En dan zijn er nog mensen die durven te beweren dat de jeugd niet meer leest!
de Volkskrant, zie ook voor reacties.