Fakegetwitter en ene Jan D.

Columns

De afgelopen week heb ik nogal wat artikelen mogen lezen over de zegeningen van het twitteren. Ten overvloede vermeld ik dat Twitter een internetdienst is die gebruikers in staat stelt korte berichtjes over je hele hebben en houwen de wereld in te sturen. Twitter verziet in de behoefte om lustig over jezelf te kwebbelen.

Voor bekendheden is het handig aanhangers op de hoogte stellen van hun activiteiten. Bedrijven als Starbucks en Dell kunnen door het volgen van de twitterstroom meer inzicht krijgen in de wensen van hun klanten. Ook voor medici, journalisten en geheime diensten zou Twitter een nuttige bron van informatie kunnen zijn.

Dat alles mag waar wezen, maar ik had onlangs toch een vervelende ervaring met Twitter. Het begon zo’n twee weken geleden toen ik ineens via Twitter een mail kreeg van ene Jan D. Hij deelde mee dat hij was “following your updates on Twitter”.

Dat vond ik een onaangenaam bericht.

Ten eerste bezat ik bij mijn weten geen Twitter-account en ten tweede ken ik Jan D. als een platte man, door wie ik helemaal niet gevolgd wil worden. Aanvankelijk dacht ik nog dat een en ander op een misverstand berustte, maar in de loop van de dag meldde zich nog andere twitteraars die allemaal klaar zaten voor mijn kattebelletjes. Na nog geen week had ik een groep van bijna tweehonderd twitteraars om mij heen verzameld. Die waren allemaal in blijde verwachting van wat ik van plan was hen mee te delen.

twitter2

Toen besloot ik zelf eens op Twitter te kijken en inderdaad moest ik tot mijn schrik constateren dat daar wel degelijk ene Max Pam aan twitteren was. Iemand had onder mijn naam een account aangemaakt, met mijn foto en al. Ook bleek de onverlaat onder mijn naam de wereld kond te doen van allerlei prietpraat. Zo ging ik fijn een potje schaken in de zon, of liet ik het legertje twitteraars weten dat ik mijn site ging updaten. Verder stond er te lezen dat ik weliswaar mijn medewerking aan HP/De Tijd had opgezegd, maar dat zoiets niet betekende dat de lezers datzelfde moesten doen met hun abonnement.

Allemaal onzin dus, waar ik het mijne van dacht, maar ergerlijk was het wel.

Een schrikbeeld doemde op: stel dat degene die zich op Twitter voor mij uitgaf ineens tot werkelijke kwaadaardigheden over zou gaan? Zo zou hij (of zij) mij woorden als “spleetogen”, “nigger” of “kut-Marokkanen” in de mond kunnen leggen, uiteraard met de bedoeling mijn reputatie te schaden. Tevens zou hij (of zij) een mededeling kunnen doen als: “Vanmiddag heerlijk geneukt met de buurvrouw!”. Noch de buurvrouw noch mijn eigen vrouw zou met een dergelijke oekaze gesticht zijn, maar het zou een hele hijs worden om uit te leggen dat ik met zulke mededelingen niets van doen had.

Het angstzweet brak mij uit.

De namaak-Max Pam op Twitter moest zo snel mogelijk worden gestopt, maar hoe?

Twitter heeft een apart emailadres voor misbruik, maar op mijn verzoek het gewraakte account stil te leggen, kreeg ik geen antwoord. Ook bleek er een speciaal Twitteradres om  “impersonation violation” te melden. Die woorden leken een geschikte samenvatting van mijn probleem, maar ook nu bleef het hoofdkwartier van Twitter zwijgen. Intussen bestond het account nog steeds.

Er zat dus niets anders op dan zelf aan de slag te gaan. Om het account te verwijderen, moest ik als het ware inbreken in mijn eigen huis. Daarbij was het van belang om me te realiseren dat degene die het account had aangemaakt zowel mijn emailadres als het wachtwoord van mijn emailadres moest weten. Van dat wachtwoord was een zorgwekkende notie, wat dat betekende ook dat diegene toegang had tot mijn mailbox.

twitter

Het is mij uiteindelijk, met behulp van een kenner, gelukt de namaak-Max Pam te deleten. Naar de hel met hem. Nieuwe beveiliging, nieuwe wachtwoorden, ik ben er een middag mee zoet geweest. Liever had ik een praatje gemaakt met de buurvrouw.

Ik bedoel maar: twitteren is iets moois, maar pas er wel mee op.

Het Parool,  18 april 2009