Gewoon Hans Teeuwen

Columns

De dag voor oudejaar las ik in deze krant dat Youp van ’t Hek op oudejaarsavond nog altijd even denkt aan Wim Kan. “Omdat ik vermoed”, aldus Youp, “dat iedereen denkt: eigenlijk was Kan leuker. En misschien hebben ze daar wel gelijk in”.

Eerlijke woorden van Youp.

Zelf heb ik die gedachte ook al jaren, maar vaak werd die gedachte overvleugeld door een andere gedachte, namelijk dat ik een ouwe zak begin te worden die vindt dat vroeger alles beter was. Maar daar komt dan weer een derde gedachte overheen, die mij erop wijst dat ik helemaal niet zo’n ouwe zak ben die moppert over de jeugd van vandaag. De gezondheidszorg was vroeger niet beter, de auto’s waren niet beter, van de buren moest je het ook toen niet hebben, de Koningin hield vroeger net zulke bespottelijke kerstredes als nu en neuken deed je in een portiek, wat heus geen betere resultaten opleverde. Weinig dingen waren vroeger beter.

Wim Kan

Maar Kan wel. Wat Kan kon, kon Kan alleen.

De oudejaarsconferences van dit jaar zal ik daarom ongezien laten. Van Jan Jaap tot Dolf, of hoe die cabaretiers ook allemaal mogen heten, als het aan mij ligt in ons huisgezin spelen wij gewoon Monopoly – u weet wel, dat knikkerspel van vroeger. Uiteraard wens ik mijn miljoenen landgenoten, alsmede de miljoenen nieuwe Nederlanders, veel kijkplezier toe als ze toch een potje willen lachen om Wilders, Balkenende en Pechtold. Misschien kunt u turven hoe vaak er een grap wordt gemaakt over het haar van Wilders.
Naar wie ik wel gekeken heb, is Hans Teeuwen. Een aparte categorie. Een aparte Wim Kan categorie, maar dan heel anders.

Hans Teeuwen 2

Niet op oudejaarsavond maar op de avond voor oudejaarsavond zond de VPRO een korte telefilm uit, getiteld Gewoon Hans. Wat het voor een film was, weet ik eigenlijk niet, maar dat gebeurt wel vaker als Teeuwen ergens bij betrokken is. Was het een satire, een pastiche of een therapeutische vorm van zelfreflectie? Geen idee. Het was gewoon Hans Teeuwen, die Hans Teeuwen nadeed en toch ook weer zichzelf was. Being John Malkovich, maar dan met Hans Teeuwen in de hoofdrol.

Het wordt in 2010 precies tien jaar geleden dat ik Hans Teeuwen voor het eerst hoorde. Dat weet ik omdat ik tien jaar geleden mijn huidige vrouw tegenkwam, die bij onze eerste ontmoeting vertelde dat zij zojuist in de auto om zoiets grappigs had moeten lachen dat zij uit veiligheid maar was gestopt. Het ging over kabouters, die vette pech hadden.

Hans Teeuwen.

Een paar dagen later nam ze een cd van Teeuwen mee. Eerlijk gezegd moest ik in het begin wel even wennen, want als je met Wim Kan bent opgegroeid is het Koninklijke kontneuken van Hans Teeuwen meer dan een hink-stap-sprong.

De doorbraak kwam toen mijn vrouw en ik door Theo van Gogh werden uitgenodigd voor zijn verjaardagspartijtje. Die vond plaats op het strand van Katwijk, waar wij aan lange tafels veel eten en drank geserveerd kregen. Wij zaten op die zomerse namiddag tegenover Hans Teeuwen, die twee uur lang een soort privévoorstelling gaf. Nog nooit heb ik in mijn leven zo gelachen. Het hield niet op. Veel acteurs hebben de gewoonte om ook door te spelen als zij niet op de bühne staan, meestal met weinig verheffende gevolgen. Zonder de tekst van een ander zijn zij nergens. Maar voor Hans Teeuwen geldt die wet niet. Die is in de gewone omgang soms nog geestiger dan op het toneel.

Sindsdien ben ik verkocht en volg ik Hans Teeuwen waar ik kan. Vorig jaar nog zijn wij in Londen naar het Soho Theatre geweest, waar Teeuwen een aantal Engelstalige voorstellingen gaf, dit alles in een poging om ooit eens wereldwijd beroemd te worden. Het is hem van harte gegund. Ook toen hebben wij weer erg gelachen om deze stand-up comedian in exil, zoals The Guardian schreef.

Gewoon Hans is nog te zien op Uitzendinggemist. Beter kunt het nieuwe jaar niet beginnen.

Het Parool, 2 januari 2009