Profeten zonder humor

Columns

Wat ben ik blij dat ik geen cartoonist ben!

Zodoende ben ik niet voor de vraag gesteld of ik mee zou doen aan Everybody Draw Mohammed Day!, de actie van de Amerikaanse cartooniste Molly Norris. Zij deed haar oproep om iedere dag een Mohammed te tekenen, toen de makers van de serie South Park werden bedreigd omdat die Mohammed hadden afgebeeld in een berenpak.

In de tekenfilms van South Park wordt de draak gestoken met alles en iedereen. Aangezien de profeet volgens de islamisten niet mag worden afgebeeld, had hij een berenpak aangekregen.

Te zien of niet te zien, dat was de kwestie.

Over een tijdje komt South Park met de serie JC uit, over leven van Jezus Christus. De hoofdpersoon zal worden getoond als een apathische figuur die alleen maar computerspelletjes speelt en die weinig voeling heeft met de plannen van zijn Vader. Daarmee treedt JC in de voetsporen van The Life of Brian, de blasfemische film van Monty Pyhton.

Molly Norris

De tekening die Molly Norris zelf maakte, is een beetje in de stijl van Charlotte Mutsaerts, maar dan truttiger. Je ziet allemaal voorwerpen – zoals een kopje thee, een dominosteen, een kers, een klosje garen, enz. – die allemaal zeggen dat ook zij Mohammed zijn. Inmiddels hebben bijna vijftig duizend mensen aan de oproep van Norris gehoor gegeven. De resultaten zijn te zien op Facebook. Daar kunt u zelf vaststellen dat Mohammed doorgaans twee armen heeft, twee benen, een neus en een mond. De veronderstelling dat de profeet een geslachtsdeel van 1.80m zou bezitten, wordt op Facebook niet waar gemaakt, maar verder zeg ik niks.

Uiteraard bleef dit alles niet zonder de gebruikelijke gevolgen. Pakistan, het fijnste land ter wereld, blokkeerde eerst Facebook en deed daarna ook You Tube in de ban. Of het er al van is gekomen, weet ik niet, maar je ziet meteen een woedende menigte voor je. Of een zelfmoordaanslag met een rokende auto en afgerukte ledematen.

Eigenlijk mogen in het Westen nog dankbaar zijn dat het blijft bij wat ordeverstoringen. De schrijver Benno Barnard werd onlangs het spreken het spreken onmogelijk gemaakt, omdat hij een lezing over de islam wilde geven. In Zweden werd de cartoonist Lars Vilk aangevallen, juist op het moment dat hij een filmpje toonde over Sooreh Hera –  u weet nog wel, die Iraans-Nederlandse kunstenares van wie geen werk in de Nederlandse musea mocht hangen.

Te gevaarlijk.

Vilk zelf tekende Mohammed overigens niet als beer, maar als hond. Hij nam het op voor zijn Deense collega Kurt Westergaard, die zelfs in zijn eigen huis niet meer veilig is.

Aan mijn eigen reacties merk ik hoe gewoon al die bedreigingen zijn geworden. Je went eraan en de gedachte sluipt binnen dat het eigenlijk allemaal hun eigen schuld is. Als straks Molly Norris (een aardige vrouw, zo te zien, en naar eigen zeggen een Obama-fan) wordt opgeblazen, zegt ook het minst heldhaftige deel in mezelf dat ze erom heeft gevraagd. Onzin natuurlijk, want je hebt te maken met idioten.

Vaak vraag ik mij hoe het werkt in die hoofden van die gekwetste mensen. Deze week zag ik Richard Dawkins in een serie die door de Humanistische Omroep wordt uitgezonden. In de aflevering Het geloofsvirus zocht Dawkins de beste vriend op van de man die in Amerika een abortusarts heeft doodgeschoten.

De beste vriend verdedigde de moordenaar – bij wie inmiddels de doodstraf is uitgevoerd – “naar eer en geweten”. Hij zei dat zijn vriend had gehandeld “uit overtuiging”, ongeveer zoals Abraham na een bevel van God de keel van zijn zoon Isaac wil doorsnijden. Hij verwachtte dat zij vriend nu op “een plek zou zijn, waar hij het naar zijn zin heeft”. Dat de vermoordde arts ook een gezin had met vrouw en kinderen, was een gedachte waar die vriend – verder een keurige man – niet te lang bij wilde stil staan.

Je zag hem denken: “Pech gehad”.

Het Parool, 22 mei 2010

Er is al weer een nieuwe kwestie om deze cartoon. Lees ook The Guardian.

Mohammed (humor)

Het Parool, mediarubriek

Datum: 22 mei 2010

Onderwerp: Mohammed en pech gehad

Door Max Pam

Wat ben ik blij dat ik geen cartoonist ben!

Zodoende ben ik niet voor de vraag gesteld of ik mee zou doen aan Everybody Draw Mohammed Day!, de actie van de Amerikaanse cartooniste Molly Norris. Zij deed haar oproep om iedere dag een Mohammed te tekenen, toen de makers van de serie South Park werden bedreigd omdat die Mohammed hadden afgebeeld in een berenpak.

In de tekenfilms van South Park wordt de draak met alles en iedereen gestoken. Aangezien de profeet volgens de islamisten niet mag worden afgebeeld, had hij een berenpak aangekregen. Te zien of niet te zien, dat was de kwestie. Over een tijdje komt South Park met de serie JC uit, over leven van Jezus Christus. De hoofdpersoon zal worden getoond als een apathische figuur die alleen maar computerspelletjes speelt en die weinig voeling heeft met de plannen van zijn Vader. Daarmee treedt JC in de voetsporen van The Life of Brian, de blasfemische film van Monty Pyhton.

De tekening die Molly Norris zelf maakte, is een beetje in de stijl van Charlotte Mutsaerts, maar dan truttiger. Je ziet allemaal voorwerpen – zoals een kopje thee, een dominosteen, een kers, een klosje garen, enz. – die allemaal zeggen dat ook zij Mohammed zijn. Inmiddels hebben bijna vijftig duizend mensen aan de oproep van Norris gehoor gegeven. De resultaten zijn te zien op Facebook. Daar kunt u zelf vaststellen dat Mohammed doorgaans twee armen heeft, twee benen, een neus en een mond. De veronderstelling dat de profeet een geslachtsdeel van 1.80m zou bezitten, wordt op Facebook niet waar gemaakt, maar verder zeg ik niks.

Uiteraard bleef dit alles niet zonder de gebruikelijke gevolgen. Pakistan, het fijnste land ter wereld, blokkeerde eerst Facebook en deed daarna ook You Tube in de ban. Of het er al van is gekomen, weet ik niet, maar je ziet meteen een woedende menigte voor je. Of een zelfmoordaanslag met een rokende auto en afgerukte ledematen. Eigenlijk mogen in het westen nog dankbaar zijn dat het blijft bij wat ordeverstoringen. De schrijver Benno Barnard werd onlangs het spreken het spreken onmogelijk gemaakt, omdat hij een lezing over de islam wilde geven. In Zweden werd de cartoonist Lars Vilk aangevallen, juist op het moment dat hij een filmpje toonde over Sooreh Hera – u weet nog wel, die Iraans-Nederlandse kunstenares van wie geen werk in de Nederlandse musea mocht hangen. Te gevaarlijk. Vilk zelf tekende Mohammed overigens niet als beer, maar als hond. Hij nam het op voor zijn Deense collega Kurt Westergaard, die zelfs in zijn eigen huis niet meer veilig is.

Aan mijn eigen reacties merk ik hoe gewoon al die bedreigingen zijn geworden. Je went eraan en de gedachte sluipt binnen dat het eigenlijk allemaal hun eigen schuld is. Als straks Molly Norris (een aardige vrouw, zo te zien, en naar eigen zeggen een Obama-fan) wordt opgeblazen, zegt ook het minst heldhaftige deel in mezelf dat ze erom heeft gevraagd. Onzin natuurlijk, want je hebt te maken met idioten.

Vaak vraag ik mij hoe het werkt in die hoofden van die gekwetste mensen. Deze week zag ik Richard Dawkins in een serie die door de Humanistische Omroep wordt uitgezonden. In de aflevering Het geloofsvirus zocht Dawkins de beste vriend op van de man die in Amerika een abortusarts heeft doodgeschoten. De beste vriend verdedigde de moordenaar – bij wie inmiddels de doodstraf is uitgevoerd – “naar eer en geweten”. Hij zei dat zijn vriend had gehandeld “uit overtuiging”, ongeveer zoals Abraham na een bevel van God de keel van zijn zoon Isaac wil doorsnijden. Hij verwachtte dat zij vriend nu op “een plek zou zijn, waar hij het naar zijn zin heeft”. Dat de vermoordde arts ook een gezin had met vrouw en kinderen, was een gedachte waar die vriend – verder een keurige man – niet te lang bij wilde stil staan. Je zag hem denken: “Pech gehad”.

(Eind tekst.)