De aanval kwam nu eens van rechts

Columns

“De aanval komt nu eens van rechts”, kopte de Volkskrant boven een stuk dat ging over de delinquenten die de PVV van Geert in haar midden blijkt te hebben. Dat lijkt me een even juiste als opmerkelijke observatie. In nog geen week verloor de PVV vijf zetels in de peilingen. Zoiets zegt tegenwoordig ook niet alles, want door een nieuw relletje kan morgen alles weer anders zijn.
Maar het zegt toch wel iets over het LPF-achtige beeld dat de PVV over zichzelf heeft afgeroepen. Aan deze teruggang in populariteit heeft de linkse oppositie vrijwel niets bijgedragen. Het is de PVV zelf geweest die zich onderuit heeft gehaald, daarbij flink geholpen door Powned en het dagblad De Telegraaf. Ik vind het journalistiek een gunstig teken dat deze rechtse media ook bereid zijn misstanden aan de kaak te stellen bij partijen, waarmee zij zich misschien verwant voelen.

Bicker Caarten

Op de televisie verloor Wakker Nederland, de kloon van de Telegraaf, het duidelijk van Powned. Deze week werd ook bekend dat Michel Bicker Caarten terugtreedt als hoofdredacteur van WNL. Al een paar weken geleden schreef ik dat Bicker Caarten eigenlijk veel te sjiek is voor die omroep. Zijn vertrek laat zien dat men bij WNL nog niet weet welke kant het uit moet. Kennelijk deinst men er voor terug om er een soort Fox News van te maken. Is dat geen optie dan zou het WNL een TROS met een politiek randje kunnen worden, maar daar zit niemand op te wachten.

De afgelopen week heeft vooral Powned zijn bestaansrecht bewezen. Want laten wij eerlijk zijn: als iemand al die PVV’ers de afgelopen week heeft afgezeken en belachelijk heeft gemaakt, dan is het wel die onvolprezen Rutger Castricum. Wat ze bij Nieuwsuur of Uitgesproken VARA niet vooral elkaar hebben gekregen, deed Rutger moeiteloos in zijn eentje. En het mooie was dat ze dat bij de PVV zelf helemaal niet in de gaten hadden, want daar zien ze in Rutger een heimelijke medestander. Maar ondertussen serveerde Rutger de ene brekebeen van de PVV na de andere af. Hoe dat nou zat met die spikes in dat gezicht en of die PVV’ers wel wisten in wat voor een extremistische kutsite zij hun stukjes lieten afdrukken? Enzovoort.

Ja, dat was waarlijk genieten, zelfs voor die bedreigde diersoort die tegenwoordig Linksmensch schijnt te heten.

Je kunt je trouwens afvragen of Powned inderdaad als rechts moet worden betiteld. Powned is begonnen als anti-links, maar dat betekent nog niet dat het pro-rechts is. Powned lijkt me anti-links én anti-rechts. De omroep is vooral anti-establishment. Is de regering rechts, wat nu het geval is, dan zal Powned vanzelf de neiging krijgen ook anti-rechts te worden.

Rutger van Castricum

“Wie is er nog bang voor Rutger Castricum?”, vroeg Vrij Nederland zich deze week af op de cover.

Een retorische vraag, die het onverwachte antwoord krijgt: je zal ze maar de kost moeten geven! Het weekblad probeert Castricum weg te zetten als iemand van een trucje, maar dat is een onderschatting van wat er de laatste dagen is gebeurd. Gebrekkig inzicht en ongelukkige timing van VN, dat de juist zo goed op weg leek.

Als u er discreet over bent, wil ik wel toegeven dat ik fan ben van Rutger. De oorzaak daarvan is niet erg professioneel, dat geef ik toe. Rutger vertoont zich namelijk heel vaak in de straat waar ik woon. Soms staan wij ’s ochtends vroeg bij de bakker om een halfje allison te laten snijden. Voor mij is het een grote eer om naast zo’n televisieberoemdheid op mijn beurt te moeten wachten. Laatst richtte hij zelfs het woord tot mij. Hij zei erg blij te zijn dat Jan Dijkgraaf er als hoofdredacteur bij Powned was geflikkerd.

“Ja, een totale nitwit”, beaamde ik.

“Maar dat hoort u mij niet zeggen!”, schalde Rutger door de winkel.

En daar moesten wij erg om lachen.

Het Parool, 20 november 2010