Dood, seks en duurzaamheid

HUMAN

Lang heb ik over  het volgende bericht nagedacht, ongetwijfeld aangezet door een interview dat ik laatst zag met de ouders van een in Afghanistan gesneuvelde soldaat. Eén van de ouders – ik meen dat het de vader was – zei dat ondanks het verlies van zijn zoon een voorstander was gebleven van ‘de missie’ in Afghanistan. De strijd moest daar doorgaan. Als de geallieerden daar alsnog zouden verliezen, zou de dood van zijn zoon helemaal zinloos blijven.

Lang over nagedacht. Heeft de vader gelijk? Veroorzaakt de zinloze dood van zijn zoon niet nog meer zinloze doden? Zou de zinloze dood van zijn zoon ook niet aangewend kunnen worden om de zinloze dood van andere zonen te voorkomen?

Moet je eigenlijk met een vader van een gesneuvelde soldaat over zulke gedachten in debat gaan? Ik kwam erop, toen ik het volgende ANP-bericht las:

Ayaan Hirsi Ali: geen vervolg op Submission

Voormalig politica Ayaan Hirsi Ali is niet meer van plan om twee nieuwe versies te maken van Submission, haar kritische film over de islam uit 2004.

alt


Ze had het script voor het tweede deel al jaren klaar en ook het derde deel had ze al lang geleden aangekondigd. Maar Submission II en III komen er niet vanwege de verantwoordelijkheid die zij voelt voor mensen die zullen meedoen aan de film. Het is volgens haar moeilijk, zo niet onmogelijk om anoniem mee te werken.

Dat zei het voormalige Tweede Kamerlid voor de VVD woensdag tegen Jeroen Pauw in het tv-programma Vijf jaar later. Ze wilde niet het woord angst gebruiken voor het afzien van de nieuwe films, want angst zaaien is juist de bedoeling van fanatieke moslims die geen kritiek dulden op de islam. Na Submission werd filmmaker Theo van Gogh vermoord, met wie ze de film samen had gemaakt.

Het lijkt me een nobel streven om het leven van medewerkers niet op het spel te willen zetten. Maar hoe zit het met Theo van Gogh.

Is zijn dood zinloos geweest. Is hij voor niets gestorven?

Dominee ontslagen na seks in kerk

Altijd mooi om het nieuwe jaar met een klassiek bericht te beginnen.

HAMBURG – De protestantse kerk in de Noord-Duitse stadstaat Hamburg heeft een 49-jarige dominee ontslagen omdat hij seks heeft gehad in zijn kerk. Een 32-jarige vrouw, lid van de kerkenraad, had hem aangegeven. Volgens haar heeft de dominee haar met rode wijn dronken gevoerd en overrompeld.

Dit heeft Bild, de grootste Duitse krant, vrijdag gemeld. Na een kerkdienst in november vorig jaar werd er flink gedronken in de kerk. Op een gegeven moment na middernacht waren alleen nog de predikant (getrouwd, drie kinderen) en de vrouw in het gebouw, aldus het relaas van het slachtoffer.

alt

De dominee (zie foto boven uit Bild) ging aan haar broek zitten en begon te hijgen. Vervolgens verloor de vrouw het bewustzijn. De volgende ochtend werd de vrouw half naakt wakker tussen de kerkbankjes. Haar broek en slipje waren zoek. Dominee G. probeerde vergeefs de zaak te sussen door via e-mail excuses te sturen.

Een intrigerende samenvatting. De dominee ging aan haar broek zitten en begon te hijgen, waarna de vrouw de geestelijke niet een klap verkocht, maar in katzwijm viel. De volgende ochtend waren haar broek en slipje verdwenen. De dominee trouwens ook. Wie meer wil weten over “Pastor Michael G. (49, verheiratet)”, kan ook gewoon Bild lezen.

Imam met groene preken

We weten het allemaal: groen en duurzaamheid zijn in. Ze hebben zelfs de islam bereikt, die van oudsher al groen is. In Trouw stond een stuk van Remco Andersen over een Syrische imam, die kennelijk als progressief in zijn land wordt beschouwd:

Het project ‘De Groene Moskee’ wil moslims in Nederland milieubewust maken. In Damascus, Syrië, probeert imam Muhammad al-Yaqoubi hetzelfde, en dat maakt hem razend populair.

Zomaar op een vrijdag in december gebeurde er iets heel merkwaardigs in Syrië. In een poging de aanhoudende droogte op te lossen – het had al maanden niet geregend in het land – kwamen religieuze leiders samen en besloten om tijdens het vrijdaggebed God massaal te vragen zijn regen te doen neerdalen op het land. En zo geschiedde. In de nacht van vrijdag op zaterdag barstten de eerste buien los, en daarna regende, sneeuwde en stormde het ruim drie dagen in het land.

alt


T
ijdens het volgende vrijdaggebed grijpt sjeik Muhammad al-Yaqoubi, imam van een grote moskee in het centrum van de stad, de gelegenheid aan om zijn toehoorders uit te leggen hoe ze met water om moeten gaan. „De tijden zijn veranderd”, predikt hij vanaf zijn groen verlichte spreekstoel naar de honderden aanwezigen. „Het water is niet meer overvloedig zoals in de tijd van profeet Mohammed, vrede zij met hem. Iedere dag sterven mensen van de dorst. Verspil daarom niets: het water is een gift van God.” De menigte luistert met oprechte aandacht, de blik gericht op de predikant of een punt voor zich op de grond, sommigen zelfs met gefronste wenkbrauwen. Imam al-Yaqoubi is een begenadigd spreker.

De onderwerpkeuze is opmerkelijk: hoewel preken in Damasceense moskeeën de laatste jaren moderner worden, is de kans nog altijd groot dat een toevallige moskeebezoeker op vrijdag terechtkomt in een verhaal over de minutieuze uitvoering van koranische geboden of historische gebeurtenissen uit de islamitische geschiedenis.

Maar sjeik al-Yaqoubi is een uitzondering: de immens populaire imam, die vier talen spreekt en leeft van de wereldwijd succesvolle verkoop van zijn boeken en cd-sets met preken, staat bekend om de manier waarop hij de islam constant verbindt aan alledaagse vraagstukken. Hij behandelt onderwerpen variërend van correct internetgebruik – „Zoals alles heeft het internet een goede en een slechte kant” – tot de vraag hoe om te gaan met corrupte ambtenaren, of de oorzaken en gevolgen van de wereldwijde economische crisis. Allemaal op basis van de beginselen van de islam. Een van zijn favoriete onderwerpen: het milieu en alles wat daarmee te maken heeft.
„Onze maatschappij is veel religieuzer dan in het Westen, en als imam heb ik daardoor een invloedrijke positie”, zegt al-Yaqoubi. „Die kan ik verkeerd gebruiken, bijvoorbeeld voor politiek gewin, of om goed te doen.”

De toestand waarin Damascus verkeert, gaat al-Yaqoubi aan het hart, zegt hij. De stad is van het groene paradijs dat het decennia geleden was, veranderd in een zwaarvervuilde metropool waar de geur van Damasceense rozen plaats heeft gemaakt voor de stank van diesel, en vanuit al-Yaqoubi’s appartement op een heuvel aan de rand van de stad wordt het uitzicht nu belemmerd door een enorme smogwolk.

„Er is een grote kloof tussen de islamitische principes wat betreft omgang met de natuur, en het gedrag van moslims vandaag”, legt al-Yaqoubi uit. „Mohammed gebruikte duurzame en natuurlijke materialen: zijn borden waren van hout en zijn bekers van klei. Tegenwoordig is alles plastic.”

De islam is duidelijk in hoe de mens met zijn omgeving om moet gaan, zegt al-Yaqoubi: alles op aarde is geschapen door God en slechts aan de mens gegeven in bruikleen, en een goede moslim gebruikt niet meer natuurlijke hulpbronnen dan strikt noodzakelijk, zodat er nog wat overblijft voor de mensen na hem. „Wij hebben niet het recht om iets te vernietigen.”
En dat geldt ook voor de schaarse voorraad water in Syrië. In het verleden heeft de milieubewuste sjeik al onderwerpen behandeld zoals luchtvervuiling en de Syrische gewoonte om lege blikjes, flesjes en zakjes daar neer te gooien waar je op dat moment bent, maar al-Yaqoubi spiegelt zijn preken graag aan de actualiteit.

Vandaag gaat het in de moskee over waterbesparing. Dat doet hij met statistieken, gezond verstand en het gebruik van koranversen en overleveringen uit het leven van Mohammed, die een leidraad voor het leven van iedere moslim vormen. „Op een dag zag Mohammed zijn kameraad Saad bin abi Waqaas zich wassen bij een rivier”, verhaalt al-Yaqoubi , „waarbij hij kwistig het water alle kanten opspatte. Mohammed stopte hem, en deed voor hoe je jezelf wast zonder dat je ook maar een druppel te veel gebruikt. ’Want’, zei Mohammed, ’zelfs als je bij een rivier bent moet je zuinig zijn’.” „En denk erom”, waarschuwt de imam. „Je hebt de religieuze plicht als moslim om de profeet Mohammed te volgen.”

Dat argument maakt altijd indruk. Op weg naar buiten blijkt dat veel moskeegangers al-Yaqoubi’s preek niet zomaar wegwuiven. Ze zeggen nooit eerder echt stil te hebben gestaan bij economisch watergebruik. Je kunt je afvragen hoe lang de goede voornemens blijven hangen, maar men is in ieder geval aan het denken gezet: de een belooft plechtig om minder uitbundig zijn auto te wassen, de ander gaat voortaan wat behoedzamer te werk bij de afwas. Een jonge twintiger geeft met een verontschuldigende lach toe dat hij graag erg lang onder de douche staat, maar dat voortaan zal beperken tot vijf minuten – al gaat al-Yaqoubi’s suggestie dat wassen met een pannetje ook voldoende is hem wat ver.

Lees hier verder voor het hele interview.

Wat mij toch opvalt is de aanleiding. Het heeft lang niet geregend. Dan komen de imams bij elkaar en smeken Allah om water. Dat vragen om een gunst doet mij aan eigen jeugd denken:

“God, wilt uit Blauw Wit laten winnen van Ajax?” (Gebeurde bijna nooit.)

Maar wat gebeurde er bij de imams in Syrië?

Verdomd het ging regenen. Zouden ze misschien eerst het weerbericht hebben geraadpleegd? Kunnen ze niet eens bidden om de postcodeloterij te winnen. Daar zouden ook heel wat mensen wat aan hebben.

Humanistische Omroep, 8 januari 2011