Maar meneer…

Maar meneer

Reageren kan hier.  Tevens voor aanvragen lezingen en optredens. En hier volgen enkele reacties op mijn Volkskrant-column over Nixon en Reagan.

Ronald Reagan

Geachte heer Pam,
Met veel instemming heb ik uw column Ik dacht dat Nixon een grote schurk was gelezen. Met name het doorbreken van het stereotype beeld dat Nixon niets meer was dan een schurk, is zeer welkom. Niet zo heel lang geleden werd Mark Rutte (toen nog als fractievoorzitter) weggehoond tijdens een gesprek (ik meen in het kader van het Utrechts of Rotterdams filmfestival) toen hij aangaf Nixon een fascinerende president te vinden. Wellicht is dat de beste betiteling voor Nixon.

Zijn verrichtingen inzake China zijn te belangrijk geweest om hem eendimensionaal weg te zitten. Niet voor niets heeft het hem een spreekwoord It takes Nixon to go to China en een opera (Nixon in China van John Adams) opgeleverd. Zonder daarbij overigens voorbij te willen gaan aan de schade die hij de ‘imperial presidency’ heeft toegebracht. Een uitholling van het vertrouwen in het Amerikaanse presidentschap die helaas begonnen is bij Lyndon Johnson.

De kenschets van de door u bezochte presidential libraries van Reagan en Nixon komen me ook bekend voor. Beide libraries heb ik respectievelijk 2x en 3x bezocht. Daarbij viel het mij juist op dat de Nixon-library inhoudelijk bevredigend is terwijl de Reagan-library wel heel erg op de vorm is gericht.

Ten slotte kan ik u (wellicht ten overvloede) in dit licht de Nixon-biografie Richard M. Nixon. A Life in full van Conrad Black aanbevelen. Black is uiteraard de in ongenade gevallen topman van Hollinger International en daarom misschien goed uitgerust om een dergelijke biografie te schrijven. Hij is overigens ook de schrijver van een eveneens goede biografie van Franklin D. Roosevelt.

Met vriendelijke groet,

Ferdi de Lange