The White Man’s Burden

Buitenhof

In 2011 zal het tien jaar geleden zijn dat de Verenigde Staten en hun bondgenoten in Afghanistan de oorlog tegen het terrorisme begonnen zijn. Een kroonjaar voor een oorlog, die volgens veel deskundigen niet te winnen is.

Bij iedere gesneuvelde soldaat vraag ik mij af wat de Nederlandse troepen in de Afghaanse woestenij aan het doen zijn.

Waarom vechten wij daar eigenlijk?

Wij steunen president Karzai, zo veel is duidelijk. Maar daarmee steunen wij ook een regiem dat in alle opzichten corrupt is. Van eerlijke democratische verkiezingen is onder Karzai nooit sprake geweest. Elke gang naar de stembus eindigde in een aanfluiting. Tevens heeft de familie Karzai naar hartenlust gewerkt aan zelfverrijking. In Dubai staat voor Karzai meer dan honderd miljoen dollar op de bank. ISAF-vliegtuigen van de NAVO halen en brengen regelmatig porties geld op. Een paar keer per jaar krijgt de Afghaanse president ook douceurtje van uit Iran, in de vorm van een koffer, die tot aan de rand gevuld is. Soms zit er wel 750.000 dollar in.

Verder openbaarde The New York Times dat Ahmed, de jongere broer van Karzai, een dikke Afghaanse boterham verdient in de drugshandel, die wij juist proberen te bestrijden.

Kipling

Ooit dichtte Joseph Kipling over “The White Man’s Burden”, de last van de blanke mens, die de opdracht heeft andere volken te beheersen en op te voeden. Maar willen de Afghanen wel in onze geest worden opgevoed?

Met wat wij goedwillende Nederlanders “een opbouwmissie” noemen, moet in Afghanistan niet alleen welvaart worden gebracht, maar bijvoorbeeld ook de vrijheid van meningsuiting. Maar misschien herinnert u zich nog het lot van Sayed Parwez Kambakhsh, de Afghaanse student die kritisch had geschreven over de krijgsheren in zijn land? Hij werd veroordeeld tot de doodstraf, zogenaamd omdat hij de profeet had beledigd.

Niet de Taliban sprak die de doodstraf uit, maar de rechters van het Karzai-regiem. Tenslotte mocht Sayed Perwez blij zijn met de internationale aandacht, want anders hadden ze hem gewoon opgehangen.

Wat wij daar ook graag willen brengen, is de gelijkheid van man en vrouw. Jammer alleen dat president Karzai onlangs een wet heeft ondertekend, die het vrouwen verbiedt zich te onttrekken aan seks met hun echtgenoot. Wat wij als verkrachting binnen het huwelijk bestempelen, wordt in deze wet opgevat als een ongeoorloofde opstandigheid van de vrouw. En dan heb ik nog niet over het artikel, volgens welke de vrouw haar man toestemming moet vragen voor een bezoek aan de huisarts.

Een fijne wet dus, bekrachtigd door onze man in Afghanistan, Hamid Karzai, iemand die straks als het luchtkasteel is ingestort uitstekend voor zichzelf en zijn familie heeft gezorgd.

Geef toe: het heeft weinig zin daar uit idealistische overwegingen heen te gaan.

Geef ook toe: militaire vorderingen worden er nauwelijks gemaakt. Rest slechts de overweging dat wij de Verenigde Staten niet voor het hoofd willen stoten. Onze Atlantische vriendschap, onze Atlantische afhankelijkheid, is heus wel 545 politietrainers waard.

545 sitting ducks, die alleen mogen terugschieten als ze worden aangevallen. Een aantal van hen zal niet terugkeren.

Arme kerels, geofferd voor The White Man’s Burden.

En dat, terwijl de Verenigde Staten voor het eerste een zwarte president hebben.