In 2005 had ik met Martin Bril een kleine, tweewekelijkse correspondentie voor het blad Verzekerd!
Het betaalde goed, dit intern verspreide blaadje voor verzekeraars, maar weinigen zullen onze stukjes gelezen hebben.
Aflevering 18
Collega,
Heb jij nou ook wel eens het gevoel dat de toekomst onvermijdelijk als een op drift geraakte olietanker op je af komt?
Ik wel.
Zo zag ik laatst op 1 en dezelfde dag twee berichten die mij enorm frappeerden: het eerste stond in NRC Handelsblad. Er werd in gemeld dat die kwaliteitskrant jonge enthousiaste medewerkers zocht voor een nieuwe editie van die krant, speciaal voor de internetgeneratie. In de Volkskrant van diezelfde dag stond dat díe kwaliteitskrant televisieprogramma’s ging maken voor de seniorenomroep Max.
Nou vraag ik je, collega – de ene kwaliteitskrant die zich op de jeugd werpt, en de andere kwaliteitskrant die de bejaarde in het vizier heeft – vind jij dat ook zo zorgwekkend? Overal zijn de mensen de draad kwijt, niets blijft bij het oude, alles verandert.
Neem nu het nieuwe zorgstelsel – ook zo’n mammoettanker die op ons af komt. Heb jij je daar al in verdiept?
Ik niet.
Maar af en toe hoor ik op de radio Hans Wiegel namens de verzekeraars vertellen dat goed verdienende gezinnen met kinderen er op vooruit gaan, en studenten en oudjes er op achteruit, en dan knijp ik maar in mijn handjes, of in mijn stuur, want meestal hoor ik die Wiegel net als ik in de auto zit.
Het gebeurt niet vaak dat ik in de goede groep zit, maar nu dus wel, want a) ik verdien een vermogen, en b) ik heb kinderen. Ik vind sowieso dat mensen die goed verdienen er altijd op vooruit moeten gaan, maar dat is iets anders. Intussen had het van mij helemaal niet gehoeven hoor, die drastische hervorming van dat mannetje Hoogervorst. Volgens mij ging het prima, ik had in ieder geval nooit klachten, behalve vage en daaraan ben ik geopereerd. Kanker, dat dan weer wel.
Over kanker gesproken; ik hoorde op de radio dat vrouwen de kans op borstkanker dramatisch kunnen verkleinen door te tuinieren en hard te lopen. Nu weet ik niet hoe het met jouw vrouw zit, maar ook nu weer zit ik in de goede categorie. Mijn wijf tuiniert dat het een aard heeft, en ze loopt regelmatig een marathon. Ze heeft ook nog mooi tieten, dus wat zou ik nou klagen? Precies, ik klaag niet, behalve over de toekomst – een stuurloze tanker in een inktzwarte nacht.
Je Martin
Beste Collega,
Dat de toekomst als een olietanker op mij afkomt, is een gevoel dat mij regelmatig overvalt, vooral als ik ´s nachts in bed lig en droom dat ik aan het vissen ben in de rietkraag van klein, stil meer. Dat van NRC/Handelsblad was mij inderdaad ook opgevallen, maar daar verbaas ik mij niet over.
Wist je dat ze laatst bij die krant de achterpagina hebben verjongd en dat die operatie volgens de oplagecijfers van het HOI – het Institute for Media Auditing, what ever that may be – achtduizend abonnees heeft gekost? Nu moeten ze elke week heel Nederland rondbellen om die lezers met goedkope proefabonnementen terug te krijgen.
En wist je dat de omroep Max in zijn statuten heeft staan dat muziek niet al te hard en swingend mag zijn, maar dat men streeft naar “Frans Bauer, maar dan met orkest”?
Ik bedoel maar: Wij leven in een krankzinnige wereld en wij weten het.
Van het nieuwe zorgstelsel heb ik geen benul. Geen tijd gehad om mij erin te verdiepen en ook geen zin. Wel heb ik van mijn verzekeraar een “Zorgnieuwsbrief” gehad, waarin mij werd meegedeeld dat ik nog nader bericht zou krijgen
Zorgnieuwsbrief. Wat denk je? Het lijkt me geen woord dat in de toekomst de Dikke van Dale gaat halen.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik elke verandering op dit terrein met wantrouwen bezie. Mijn hele leven had je ziekenfonds én particulier, ongeveer zoals je in de trein eersteklas en tweedeklas hebt. Dat onderscheid wordt nu opgeheven, wat wel zal betekenen dat je in een ziekenhuis nooit meer een kamer voor jezelf kunt krijgen. En dat is toch een luxe – noem het een privacy – waar ik echt prijs op stel. Ik hoef geen Bentley en geen buitenhuis aan de Vecht, maar wel een kamer voor mijzelf in het ziekenhuis. Dat niet een hele zaal met je meeleeft als een verpleegster een katheter in je lul duwt. Ik zeg het maar even cru, maar zo is het. Ik weet dat nog heel goed uit de tijd dat ik geen vage klachten had, maar een hersenbloeding.
Tenslotte nog even dit: in de krant las ik ook dat linkshandige vrouwen juist veel meer kans hebben op borstkanker. Mijn vrouw houdt van tuinieren, holt regelmatig in het Vondelpark, heeft mooie tieten, maar ze is ook linkshandig.
Ik ga nu somber voor mij uit kijken, de inktzwarte toekomst tegemoet.
Je collega, Max