Islam, Wilders en kontneuken

Columns

In München spreek ik regelmatig met mijn zeer gewaardeerde collega Wim Boevink, columnist van Trouw, die voor die krant ook het proces tegen Demjanjuk verslaat. Zijn stukjes over het proces lees ik met meer dan gewone belangstelling, maar sinds enige tijd worden die niet meer op de website van Trouw geplaatst. Ik vroeg Boevink naar het waarom.

“Te weinig kliks”, antwoordde hij.

Ze hadden het op de krant nagemeten en inderdaad bleef zijn aantal kliks (of hits) achter. Hoe meer muiskliks, hoe meer bezoekers en hoe meer bezoekers hoe meer advertenties. En hoe meer advertenties, hoe meer inkomsten. Zo eenvoudig liggen die dingen in krantenland. Hoe interessant ook, dat proces tegen Demjanjuk is nu eenmaal geen sexy onderwerp. Met de vergassing van Joden, de Holocaust en een negentigjarige concentratiekampbewaker, kon  je de gemiddelde krantenlezer niet wakker schudden.

Wim Boevink

Ik vroeg Boevink welke onderwerpen dan wel goed scoren.

“Islam, Wilders en kontneuken”, antwoordde hij.

Je hoefde maar een van deze trefwoorden in je stukje op te nemen en het liep storm. Voor of tegen de islam, daar wordt standaard op geklikt en hetzelfde geldt uiteraard voor Wilders. Verder doet het seks het altijd goed, waarbij kontneuken de laatste jaren sterk in opmars is. Wanneer je het Demjanjuk-proces toch onder de aandacht van het grote publiek wilt brengen, zou je een stukje daarover moeten beginnen met de zin: “Terwijl buiten pro-islam demonstranten spandoeken meedroegen tegen Wilders en diens opvattingen over Israël en de Holocaust, werd binnen de van oorlogsmisdaden verdachte Iwan Demjanjuk gekontneukt door zijn advocaten”.

Boevink beaamde dat deze zin zeker de aandacht zou trekken, maar hij vermoedde dat de eindredactie van zijn krant er toch een veto over zou uitspreken.  Ik wil er verder geen grapjes over maken, want wat Boevink is overkomen, zal in de toekomst de normale praktijk zijn. Journalisten, columnisten en ander journaille zullen binnen afzienbare tijd worden afgerekend op het aantal kliks dat zij weten te genereren. Niet het beste stuk telt, niet het meest informatieve of stilistisch het mooiste, maar het stuk met de meeste kliks.

Kortom, het stuk dat eventjes het meest spraakmakend is.

Je kunt dat jammer vinden, je kunt dat zien als een teken van een verloederde tijd, maar het is wel een werkelijkheid waar krantenuitgevers rekening mee moeten houden als zij willen overleven. Voorlopig zullen de kranten nog de schijn ophouden dat zij niet door de knieën gaan voor elke gril van de tijdgeest, maar dat is op de duur niet vol te houden. Journalisten, columnisten en ander journaille zullen worden weggeklikt, zoals dat ook al gebeurt met de deelnemers van de X-Factor.

De kliks worden de kijkcijfers van de schrijvende pers. Dreigt het aantal kliks in te zakken, dan zal je daar iets aan moeten doen, met als het ultieme paardenmiddel: islam, Wilders en kontneuken. Blijven ze te laag, dan hup weg.

De invloed van de klik zal in de hele journalistiek –  en niet alleen daar – voelbaar worden, maar die invloed zal niet altijd eenduidig zijn. Neem bijvoorbeeld de recensies van boeken, films, toneelvoorstellingen en wat dies meer zij. Ongetwijfeld genereert een recensie, waarin iets of iemand wordt afgekraakt, een flink aantal kliks. Maar daar staat tegenover dat je bij het lezen op de website er onmiddellijk een winkelwagentje bijgeleverd krijgt. Of je dat boek of die cd misschien wilt kopen?  De recensie krijg je als lezer voor niets, maar op dat boek of op die cd wordt verdiend. Uiteindelijk heeft de websitehouder dus meer baat  bij een juichende kritiek die de bezoeker aanspoort dat boek te kopen dan bij een vernietigende kritiek die je elke vreugde tot aanschaf ontneemt.

U, lezer, zult voortaan als klikker en verklikker het zwaard van Damokles in handen hebben. Nederig onderwerp ik mij aan u en voldoe vanaf heden elke week aan uw wens: islam, Wilders en kontneuken.

Het Parool, 5 maart 2011

Het Parool, mediarubriek
Datum: 5 maart 2011
Onderwerp: Islam, Wilders en kontneuken
Door Max Pam

In München spreek ik regelmatig met mijn zeer gewaarde collega Wim Boevink, columnist van Trouw, die voor die krant ook het proces tegen Demjanjuk verslaat. Zijn stukjes over het proces lees ik met meer dan gewone belangstelling, maar sinds enige tijd worden die niet meer op de website van Trouw geplaatst. Ik vroeg Boevink naar het waarom.

“Te weinig kliks”, antwoordde hij.

Ze hadden het op de krant nagemeten en inderdaad bleef zijn aantal kliks achter. Hoe meer kliks, hoe meer bezoekers en hoe meer bezoekers hoe meer advertenties. En hoe meer advertenties, hoe meer inkomsten. Zo eenvoudig liggen die dingen in krantenland. Hoe interessant ook, dat proces tegen Demjanjuk is nu eenmaal geen sexy onderwerp. Met de vergassing van Joden, de Holocaust en een negentigjarige concentratiekampbewaker, kon  je de gemiddelde krantenlezer niet wakker schudden. Ik vroeg Boevink welke onderwerpen er dan wel goed scoren.

“Islam, Wilders en kontneuken”, antwoordde hij.

Je hoefde maar een van deze trefwoorden in je stukje op te nemen en het liep storm. Voor of tegen de islam, daar wordt standaard op geklikt en hetzelfde geldt uiteraard voor Wilders. Verder doet het seks het altijd goed, waarbij kontneuken de laatste jaren sterk in opmars is. Wanneer je het Demjanjuk-proces toch onder de aandacht van het grote publiek wilt brengen, zou je een stukje daarover moeten beginnen met de zin: “Terwijl buiten pro-islam demonstranten spandoeken meedroegen tegen Wilders en diens opvattingen over Israël en de Holocaust, werd binnen de van oorlogsmisdaden verdachte Iwan Demjanjuk gekontneukt door zijn advocaten”.

Boevink beaamde dat deze zin zeker de aandacht zou trekken, maar hij vermoedde dat de eindredactie van zijn krant er toch een veto over zou uitspreken.  Ik wil er verder geen grapjes over maken, want wat Boevink is overkomen, zal in de toekomst de normale praktijk zijn. Journalisten, columnisten en ander journaille zullen binnen afzienbare tijd worden afgerekend op het aantal kliks dat zij weten te genereren. Niet het beste stuk telt, niet het meest informatieve of stilistisch het mooiste, maar het stuk met de meeste kliks. Kortom, het stuk dat eventjes het meest spraakmakend is.
Je kunt dat jammer vinden, je kunt dat zien als een teken van een verloederde tijd, maar het is wel een werkelijkheid waar krantenuitgevers rekening mee moeten houden als zij willen overleven. Voorlopig zullen de kranten nog de schijn ophouden dat zij niet door de knieën gaan voor elke gril van de tijdgeest, maar dat is op de duur niet vol te houden. Journalisten, columnisten en ander journaille zullen worden weggeklikt, zoals dat ook al gebeurt met de deelnemers van de X-Factor.

De kliks worden de kijkcijfers van de schrijvende pers. Dreigt het aantal kliks in te zakken, dan zal je daar iets aan moeten doen, met als het ultieme paardenmiddel: islam, Wilders en kontneuken. Blijven ze te laag, dan hup weg.

De invloed van de klik zal in de hele journalistiek –  en niet alleen daar – voelbaar worden, maar die invloed zal niet altijd eenduidig zijn. Neem bijvoorbeeld de recensies van boeken, films, toneelvoorstellingen en wat dies meer zij. Ongetwijfeld genereert een recensie, waarin iets of iemand wordt afgekraakt, een flink aantal kliks. Maar daar staat tegenover dat je bij het lezen op de website er onmiddellijk een winkelwagentje bijgeleverd krijgt. Of je dat boek of die cd misschien wilt kopen?  De recensie krijg je als lezer voor niets, maar op dat boek of op die cd wordt verdiend. Uiteindelijk heeft de websitehouder dus meer baat  bij een juichende kritiek die de bezoeker aanspoort dat boek te kopen dan bij een vernietigende kritiek die je elke vreugde tot aanschaf ontneemt.

U, lezer, zult voortaan als klikker en verklikker het zwaard van Damokles in handen hebben. Nederig onderwerp ik mij aan u en voldoe vanaf heden elke week aan uw wens: islam, Wilders en kontneuken.

(Einde tekst.)