De dode dictator lag er mooi bij

Columns

Juist had mijn vrouw op de ontbijttafel het eitje neergezet dat zij zo liefderijk voor mij had gekookt, toen ik mijn ochtendkrant opsloeg en in het gezicht staarde van Moammar Kadhaffi.

Hij heeft dus het loodje gelegd”, ging er door mij heen. Eigenlijk dacht ik “hij heeft dus het loodje gelegd, de rakker”, maar in het aangezicht van de dood past enige terughoudendheid, zelfs als het gaat om de dood van een dictator.

Hij lag er mooi bij, vond ik. Het kapot geslagen gezicht van de bokser die harde klappen op zijn ogen heeft gekregen en verder de mond half open. Het overhemd doorweekt van het bloed. Kortom, een passend einde voor een strijder tot het laatste moment.

Khadaffi dood

Beter dan Hitler die de hand aan zichzelf heeft geslagen, en aan zijn zojuist aangenomen vrouw. Benzine deed de rest om de Hitlertjes tot rommel te laten wederkeren. Der Führer heeft daarmee weliswaar verhinderd dat hun lichamen trofeeën zouden worden, maar hun dood miste daardoor ook de pompeuze waardigheid waar hij altijd zo dol op was.

Ik keek weer naar Kadhaffi. Hij had nog altijd dat te zwart geverfde haar. (Later bleek dat hij een pruikje droeg). Hij was 69 jaar, maar kennelijk heeft hij er steeds jong uit willen zien. Mijn gedachten gingen terug naar een jaar geleden, toen Khadaffi een bezoek bracht aan Italië. De kolonel organiseerde een bijeenkomst, waarvoor hij een hele troep aantrekkelijke fotomodellen had uitgenodigd. Hij wilde ze graag kennis laten maken met de islam. Na afloop waren de meisjes zeer te spreken over de Libische leider en ook Berlusconi kwam nog even langs om te ginnegappen.

Khadaffi+Rice

Nu alles voorbij is, wordt het veel regeringsleiders verweten dat zij zulke goede contacten hebben onderhouden met de Khadaffi’s. Behalve Berlusconi heeft Khadaffi handen geschud met Tony Blair. De Britse en de Libische geheime dienst hebben samengewerkt. Het is allemaal gefotografeerd: Khadaffi met Obama, Medvedev, Van Rompuy en Ban Ki-moom. En natuurlijk met Kirsan Iljoemdzjinov, destijd de president van de republiek Kalmukkië en nog altijd de president van de Wereldschaakbond. Khadaffi met Condoleeza Rice, over wie hij een plakboek bijhield.

Het enige dat je de regeringsleider kunt verwijten is dat zichzelf wel heel gemakkelijk hebben geplooid naar de werkelijkheid. Maar je kunt met de halve wereld wel het contact verbreken als je niet met schurken om wilt gaan. Ons staatshoofd is nog eens op bezoek geweest bij Ceauşescu, de Roemeense dictator die later ook is geëxecuteerd. Zij moet daar zelfs een toespraak hebben gehouden, maar probeer die eens op te vragen, zoals ik ooit heb geprobeerd. Lukt niet.

In veel beschouwingen lees ik dat Khadaffi ervan hield om in een tent te wonen. Hij wilde daarmee zijn nomadenafkomst willen benadrukken, maar waarschijnlijker is het dat hij dit alleen maar deed voor de bühne. Zijn liefde voor de tent had hij overigens gemeen met Napoleon, die zijn paleizen vol hing met draperieën en tentdoeken om zichzelf steeds het gevoel te geven dat hij op veldtocht was. Met Napoleon is het ook al niet goed afgelopen.

Zou het wat worden met die Arabische lente? Ik heb politiek wel eens horen omschrijven als de plicht om optimistisch te zijn, maar ik heb er een hard hoofd in. In Egypte heeft het leger inmiddels nog meer macht dan voorheen, in Tunesië lijkt het er verdacht veel op dat de zaak wordt overgenomen door de fundamentalisten en Libië gaat een periode van grote onzekerheid tegemoet.

Het zal een hele toer worden dat land, voor zover het een land is, te ontwapenen. Overal lopen kleine legertjes rond, die elkaar het leven zuur gaan maken. Een overkoepelende politieorganisatie is er niet. De notie dat het westen dit keer eens aan de goede kant heeft gestaan, zal snel voorbij zijn en vanuit Libië zullen wij binnenkort horen dat Israël moet worden vernietigd. Op dat alles zal timide worden gereageerd, want per slot heeft Libië olie.

Heel veel olie.

Het Parool, 22 oktober 2011