Aanschurken tegen de SP in de richtingenstrijd

Columns

Daar zat het journaille (Nieuwsuur) weer voor de deur van de PvdA-fractiekamer . En daar kwamen ze weer één voor één naar buiten. Kennelijk waren zij ook één voor één naar binnen gegaan om de mail van Kamerlid Frans Timmermans te bespreken.

Hij had geprotesteerd tegen de uitlatingen van Job Cohen en Hans Spekman, die in een dubbelinterview met Trouw de nieuwe PvdA-strategie hadden uitgelegd.

“Aanschurken tegen de SP”, was de veelzeggende kop die er boven stond.

De vraag van het journaille luidde of er sprake was van een richtingenstrijd binnen de PvdA. De leider himself, Job Cohen, kwam naar buiten, lachte en zei nee. Waarom er dan vergaderd was? Daar had de leider even geen antwoord op. Hij liep door, de toekomst tegemoet. Ook andere Kamerleden lachten in het voorbijgaan en zeiden dat er geen richtingenstrijd gaande was. Hoe kom je erbij?

Toen kwam Ronald Plasterk naar buiten. Plasterk heb ik hoog zitten. Hij is een aardige, fatsoenlijke man. Mensen die het kunnen weten, zeggen dat hij als bioloog een groot onderzoeker is geweest. Tegen Nobelprijsniveau aan. Maar op de een of andere manier is politiek zijn stiel niet. Of er een richtingenstrijd aan de gang was? Plasterk lachte, zei nee, en liep door. Toen wist de camera aanstichter Frans Timmermans in het vizier te krijgen. Die lachte tenminste niet, maar hij zei dat ze weer allemaal op één lijn zaten en dat er eigenlijk nooit een verschil van inzicht was geweest.

Begreep iemand nog waar het over ging?

Spekman 2

Zelf had ik gehoopt dat een van die PvdA-Kamerleden naar voren was gestapt en ronduit had gezegd: “Natuurlijk is er een richtingenstrijd! Die is er altijd geweest in de sociaaldemocratie. Domela, Troelstra, Wibaut, Henri Polak, zij vertegenwoordigden allemaal hun eigen richting. Zoiets is juist een teken dat de sociaaldemocratie een grote volksbeweging is. In Engeland had je na de oorlog Michael Foot en in Duitsland had je Lafontaine. En voor de jongere kijkers herinner ik aan Nieuw Links, die roemruchtige beweging binnen van onze eigen PvdA nota bene. André van der Louw – weet jullie nog? – met zijn berendans. Wie kan dat vergeten? Debat, discussie, het was één vurige richtingenstrijd vol leven! Een geweldige tijd”.

Maar dat zeiden al die Kamerleden niet. Ze schaarden zich achter de ene leider, in wie niemand meer gelooft, en verklaarden zichzelf dood.

Nu gaan ze dus aanschurken tegen Socialistisch Partij. Graag wil ik het boek Een jaar in scherven van Koos van Zomeren aanbevelen. Een prachtig boek, waarin haarscherp wordt beschreven waar de SP vandaan komt. Een dictatoriaal geregeerde partij met rigide opvattingen over discipline. Nog onlangs werd een SP’er geroyeerd, omdat hij weigerde zijn raadsvergoeding in de partijkas te deponeren. Hij gaf het geld liever aan de plaatselijke voedselbank, maar dat mocht niet. Hup, een schop onder zijn kont.

Intussen is de SP de rijkste politieke partij van Nederland geworden. Wie zoekt eens precies uit wat er met al dat geld gebeurt. Het wordt heus niet alleen uitgegeven aan huisbezoek en campagne voeren. En evenmin wordt het in een ouwe kous gestopt. Je kunt er donder opzeggen dat er op kapitalistische wijze mee wordt belegd. De SP is een miljoenenbedrijf geworden, zonder dat iemand het in de gaten heeft. Ook vermoed ik dat de richtingenstrijd binnen de FNV iets te maken heeft met de opkomst van de SP. Daar verliezen PvdA’ers het op alle fronten van de SP, overigens zeer tot genoegen van minister Kamp, die graag een verzwakte vakbeweging ziet.

Als je niet van ze kunt winnen, schurk je tegen ze aan. Later kwam Hans Spekman in Nieuwsuur om de vraag over de richtingenstrijd binnen de PvdA te beantwoorden. Zijn antwoord ging over alles, behalve over de vraag. Een monomaan, met mantra’s die kop noch staart hebben. Nog even en er is binnen de PvdA nog maar één richting. En die gaat stijl omlaag.

Het Parool, 18 februari 2012