Op internet bekeek ik eens de onderbroek van Elvis Presley en dacht: gadverdamme, wat zijn mensen toch smerig!
En dan bedoel ik niet die inderdaad vieze onderbroek en evenmin wijlen de drager ervan. Elvis heeft de onderbroek aan gehad tijdens een optreden. Een witte broek, want tijdens het concert droeg hij zijn legendarisch witte pak. Logisch dat je dan in je onderbroek de sporen van pis, zweet, stront en sperma terugziet. Misschien heeft Elvis zich na afloop in de kleedkamer afgetrokken of is hij gepijpt door een van zijn fans.
Maar toch.
Mulisch heeft eens opgemerkt dat een auteur die de mens hoofdzakelijk beschrijft als een wandelende zak stront misschien wel gelijk heeft, maar op den duur weinig vreugde zal beleven aan zijn kunstenaarschap.
Daar heeft Mulisch natuurlijk gelijk in, maar dat geldt niet alleen voor kunstenaars. Het geldt eigenlijk voor iedereen. Wie alles vertaalt in termen van stofwisseling zal in het leven nog slechts vreugde beleven aan een wc-bezoek.
Mij gaat het vooral om de mensen die onderbroek na het concert hebben opgepakt. Ze zagen hem liggen en dachten: ha, fijn de onderbroek van Elvis. Misschien is het groupie geweest, die eraan heeft geroken. Op dat moment moet de gedachte hebben postgevat: deze onderbroek mag nooit gewassen worden, die moet zo blijven zoals die nu is. Niks meer aan doen. Tegen dit stukje stof heeft de lul van Elvis geleund, ooit heeft zijn anus hier zijn sporen nagelaten.
En toen heeft die ongewassen onderbroek een reis door de wereld gemaakt. En wie hem in handen kreeg, moest even kokhalzen. Toch werd de onderbroek bewaard in een doos als een kostbaar relikwie. Hij ging van doos naar doos, een doos die steeds duurder werd. En tenslotte droegen ze een doos aan voor een Stenton-hoed, maar daar kon-ie niet in blijven.
Voort ging het met de vieze onderbroek, zoals het ging met de Vliegende Hollander die rust probeert te vinden, maar die voor eeuwig is verdoemd.
En toen heeft iemand gedacht: er moet toch geld mee te verdienen zijn! Een veilinghuis kwam er aan te pas en een veilingmeester. Ze hebben de broek als een kunstwerk ingelijst. Een echte lijstenmaker heeft nog gekeken of de maten klopten. Die pakte de broek, huiverde even en zette een wasknijper op zijn neus. Zo werd de broek van Elvis opgesloten achter glas, waar hij verder stonk.
En toen werd hij geveild. De smerige broek van Elvis moest minimaal 8.750 euro opleveren. Dat moet zijn vastgesteld door een zeer smerig iemand. Maar helaas: kennelijk zaten er te weinig smerige mensen in de zaal. Het hoogste bod bedroeg slechts: 6250 euro. De smerige eigenaar van de smerige onderbroek trok zijn inzending woedend terug. Dat hield hij hem nog liever zelf!
En zo doolt de smerige onderbroek van Elvis voort over de wereld, tot hij eindelijk in een wasmachine rust vindt. Arme, arme onderbroek, jij bent niet smerig, maar al die mensen om je heen zijn dat wel.
HP/De Tijd, 11 september 2012