Sylvie, Rafael en de (serieuze) pers

Columns

Als het u is ontgaan dat Rafael en Sylvie uit elkaar zijn, dan durf ik er een klein vermogen op te zetten dat u woont op een andere planeet. Het was op alle televisiestations, het stond in alle kranten en het was een topic op Twitter. Vooral de klap die Rafael aan Sylvie heeft gegeven, was een even smakelijk als terugkerend detail.

Onmiddellijk nadat Bild de scheiding had onthuld, kwam de discussie op gang of dit nieuws moest zijn voor de serieuze media. Het NOS Journaal maakte er een groot item van, met de olijke mededeling dat soortgelijke rubrieken het ook deden. NRC Handelsblad en de Volkskrant plaatsten de scheiding van de Van der Vaartjes op pagina 2, terwijl NRC Next zelfs de hele voorpagina inruimde voor dit belangrijke nieuws. Rob Wijnberg, die als hoofdredacteur van Next het veld moest ruimen omdat hij te veel zocht naar achtergronden, zal zich wel hebben omgedraaid in zijn koude bed. In elk geval verzuchtte Next-columnist Christiaan Weijts op Twitter: Ah, glamourvoetbalnieuwtje als opening nrcnext, dat is even slikken…”.

Sylvie & Rafael

Maar Weijts was beslist niet de enige die vraagtekens plaatste bij wat hij kennelijk als non-nieuws beschouwt. Kustaw Bessems schreef op site van BNR een bozig stukje over het fenomeen dat roddelnieuws langzaam de serieuze media begint binnen te dringen. Veel hielp het allemaal niet en, wat mij betreft, kwam het verlossende woord van Peter Zantingh, webredacteur bij de NRC, die twitterde: “Enorm veel bezoek gisteren op nrc.nl. Allemaal geklikt op dat ene artikel dat niemand wil lezen omdat het geen nieuws is”.

Daarmee is de hypocrisie der dingen wel blootgelegd. Bezoekers gaan gewoon naar de website van een kwaliteitskrant  om eens lekker op te zuigen wat er met Sylvie en Rafael aan de hand is. Op die manier wordt het geweten toch nog enigszins gestild, al zal een cynicus er het zijne van denken. Wie het beweerd heeft weet ik niet, maar er is in de journalistiek een uitspraak die zegt dat een redacteur van een krant de taak heeft om het kaf van het koren te scheiden, om vervolgens het kaf in de krant te zetten.

Ander medianieuws dat ook de Nederlandse kranten haalde, was het bericht dat het Franse satirische weekblad Hebdo een strip heeft uitgebracht over de profeet Mohammed. Tot nu toe heb ik weinig gelezen over bedreigingen, dus misschien  begint het ook in moslimkring te wennen. In de Volkskrant schreef de in Parijs wonende journalist Bart Schut dat, anders dan in Frankrijk, de islamsatire in ons land dood is. Niemand durft hier meer en zelf Theo Maassen manoeuvreerde in zijn oudejaarsavondconference omzichtig om het onderwerp heen. Liever zag Maassen dat aan Geert Wilders de beveiliging werd ontnomen. Die wordt immers betaald van onze belastingcenten.

Om zijn stelling kracht bij te zetten, vertelt Schut dat hij samen met Jeroen Weghs een fictief interview schreef dat de in 2011 overleden vrijdenker Christopher Hitchens zou hebben gehouden met Mohammed. Het interview door  verschillende kranten geweigerd. Ik heb het desbetreffende stuk niet gelezen, maar mij lijkt het een denkfout om je in zo’n kwestie te verschuilen achter een dode. Niets is mij zo onsympathiek om zogenaamd in de geest van de overledene kritiek uit te oefenen of satire te bedrijven. Waarom hebben Schut en Weghs dat interview niet gewoon onder hun eigen naam geschreven? Kennelijk kunnen zij de heldhaftigheid die zij van anderen verlangen zelf niet opbrengen.

Ik bedoel maar. Aan Michael Palin werd eens gevraagd of hij nog eens zon  film ging maken als The Life of Brian, maar dan over Mohammed. Hij antwoordde: Wilt u mij dood hebben?.

Het Parool, 5 januari 2013