Boycot de boycotters

Beweringen en bewijzen

Vorige week onthulde Trouw dat Nederlandse supermarkten een boycot waren begonnen tegen Israëlische producten uit de bezette gebieden.

Joodse kolonisten 2

Dat was even schrikken en na de gebruikelijk protesten lieten Jumbo, Aldi en Hoogvliet weten dat het allemaal op een misverstand berustte en dat er geen sprake was van een boycot. Maar Trouw hield vast aan de juistheid van zijn berichtgeving.

Kolonisten in de bezette gebieden heb ik altijd bezien met een mengeling van bewondering en afkeer. Aan hun bewonderenswaardige moed om midden in vijandig gebied stand te houden, wordt afbreuk gedaan door een geloofswaan die er niet voor terugschrikt eigen leven en dat van je familie op het spel te zetten.

Voor het vredesproces zou het zeker beter zijn om al die nederzettingen op te doeken, hoewel ik niet geloof dat er de eerste honderd jaar tussen Arabieren en Joden vrede zal worden gesloten. De oorlog tussen Spanje en de Nederlanden heeft ook tachtig jaar geduurd, maar toen zaten de tegenstellingen nog dieper.

Bij ons om de hoek is een vestiging van Jumbo, waar ik regelmatig mijn inkopen doe. Naast de ingang hangt een foto van de familie Van Eerd: drie vrouwen en twee mannen, allemaal zongebruinde Brabanders met een boodschappentas in de hand. Jumbo, zo lees ik op Wikipedia, is op 18 oktober 1979 opgericht in  een voormalig kerkgebouw aan het Lourdesplein te Tilburg. Het is een echt rooms familiebedrijf, dat snel heel Nederland verovert.

Nu voelt het om de een of andere manier toch ongemakkelijk als roomsen een boycot beginnen tegen Israël. Ik heb dat ook met Dries van Agt. Die hoeft zijn zachte gé maar tegen het oude volk in te zetten, of ik ben ineens verschrikkelijk vóór die halve gare kolonisten. Daar komt bij dat onze Jumbo vol staat met producten uit landen met ongure regiems: honing uit Cuba, woksaus uit China, kruidenmix uit Marokko, kikkererwten uit Suriname en dan ben ik vast nog veel lekkernijen vergeten. Bovendien rijdt die enorme Jumbo-vrachtauto, die dagelijks de straat blokkeert, misschien wel op brandstof uit Saoedi-Arabië, ook geen land waar vrijheden hoog in aanzien staan. Andere gebedshuizen dan die van de islam zijn er verboden en vrouwen mogen er geen auto rijden. Kortom, boycot een supermarkt alleen producten uit Israël dan zou zij terecht het verwijt van antisemitisme krijgen.

Wanneer over een boycot wordt nagedacht, ik vind het bijzonder onaangenaam dat een supermarkt de beslissing voor mij neemt. Wat de Jumbo betreft zou het erop neerkomen dat de keten wel de plofkip verkoopt, maar niet de sinaasappelen van joodse kolonisten, zelfs niet als die biologisch geteeld zouden zijn.

Als consument neem ik liever dat soort beslissingen zelf. Ik koop geen plofkip, want ik ben bereid het dubbele voor een vrij rondspringende kip te betalen, maar de minder draagkrachtigen zullen blij zijn dat er nog zoiets als een plofkip bestaat. De plofkip schijnt, als het rekensommetje is gemaakt, ook nog minder belastend te zijn voor het milieu, dus waar hebben wij het eigenlijk over?

In het verleden zijn boycots niet altijd even effectief gebleken. Op Cuba rijden – duizend maal gerepareerd – nog altijd auto’s rond uit 1956, wat niet heeft verhinderd dat de machthebbers er nog steeds op het pluche zitten. Misschien heeft een boycot Zuid-Afrika geholpen, maar over de mate waarin kun je twisten. Een boycot is nooit iets anders geweest dan een wapen in het arsenaal van Kiplings White Man’s Burden – de opdracht van de blanke man.

Thomas van Beersum

Thomas van Beersum, een jonge mensenrechtenactivist en deelnemer aan “een solidariteitsmissie” vervult momenteel zo’n opdracht in Zuidoost-Azië, aldus de Volkskrant van gisteren. Naar eigen zeggen staat hij op tegen “onderdrukking en exploitatie van arbeiders, boeren, studenten en vrouwen”. Ook heeft hij de strijd aangebonden met “de marionetten van het Amerikaans imperialisme”. Ouwe taal. Zo 1954, zeggen ze tegenwoordig.

Op Filippijnen is Van Beersum er met zijn demonstrantengeschreeuw in geslaagd een politieagent aan het huilen te krijgen. De agent had met zijn collega’s hard geoefend om alles geweldloos te laten verlopen, en toch was het misgegaan. Van Beersum behoort tot de legers van hoofdzakelijk blanke mannen, die in verre oorden de revolutie zijn gaan brengen. Op zijn Facebookpagina heeft hij een foto geplaatst van Marx, Engels, Lenin, Stalin en Mao, allemaal types die  – zoals wij weten – het goed voor hadden met de mensheid. Met alle gruwelijke gevolgen van dien. In China moeten ze er nog van bijkomen.

Boycot de schreeuwers.

de Volkskrant, 31 juli 2013. Zie ook voor reacties.