Het gevecht tegen de gehaktbal

Invallen

Terug van een korte vakantie start ik welgemoed mijn computer om een stukje te schrijven, maar ineens doemt daar een andere pagina op dan ik gewend ben.

MSN

In plaats van de Google-startpagina, die ik eigenhandig heb samengesteld met gadgets die voor mij van belang zijn, word ik geconfronteerd met een pagina van MSN.nl. Ook is mijn Google-zoekmachine vervangen door die van Bing. Voor de vakantie was mijn zoekmachine al een keer ongevraagd verjaagd door Ask, maar dat wist ik nog te redresseren.

Intussen grijnst MSN mij vanaf het beeldscherm aan. Het is een site met allerlei belangwekkende nieuwtjes: de vriendin van Ronaldo paradeert in bikini, Sylvie van der Vaart zit weer goed in haar vel, een stadsmeeuw krijgt een koekje van eigen deeg en de zwaarste gehaktbal ter wereld weegt 110 kilo.

Verder serveert het Brick Lane Curry House in New York een gerecht dat door toevoeging van enorme hoeveelheden Tabasco zo scherp is dat de koks gasmaskers moeten dragen.

Allemaal goed en wel, maar ik wil gewoon mijn Google-startpagina terug. En dat blijkt niet eens zo eenvoudig te zijn. Telkens als ik goed op weg lijk, floept die MSN-gehaktbal terug in beeld. Ondertussen laat Spotify weten dat het abonnement is afgelopen, krijg ik Hard Copy Pro niet meer op kleiner formaat, wil Skype mij van alles aansmeren, schreeuwt Adobe om een update en is Norton juist begonnen met een check-up, die elke beweging doet vertragen. Als ik twee uur verder ben om alles in de oude staat terug te brengen, weet die gehaktbal nog altijd van geen wijken en spettert de vriendin van Ronaldo even zo vrolijk in haar bikini door de golven. Kleine kinderen zijn het, die programma’s. Allemaal jengelen ze om aandacht.

Nog altijd heb ik geen letter geschreven en ik voel een ontzagwekkende woede opkomen. Mijn huisgenoten weten dan dat het tijd is om onder te duiken. Ik heb geen idee wat MSN is en wie zich daarachter schuilhouden, maar het liefst zou ik in de auto springen, naar hun kantoor scheuren en daar alle stekkers uit de stopcontacten rukken.

Gehaktbal

Ik weet het: de tijd dat je voor het schrijven van een stukje alleen een pen en papier nodig had, is voorbij. Het gaat nu allemaal veel sneller, mooier en met een perfectie waar je u tegen zegt. De profeten van het digitale tijdperk zullen het tot vervelens toe blijven herhalen. Laten wij hopen dat straks bij de lancering van de Correspondent het hele zaakje niet implodeert.

Het is alweer een tijd geleden dat Tim Krabbé sprak over de wet op de tijdverslindende tijdbesparing. Wij zullen steeds meer tijd nodig hebben om systemen te installeren, die geacht worden ons straks een heleboel tijd te besparen. Het resultaat is dat die tijdbespaarders bezig zijn uit te groeien tot de grootste en geheimzinnigste bureaucraten van ons tijdsgewricht. Wat zij doen en met wie zij zich associëren, weten wij niet precies, maar dat zij zich ontwikkelen tot een aparte macht lijkt onafwendbaar. Zelfs als wij even weg zijn op vakantie, knabbelen en knagen zij aan onze computers om die geheel naar eigen inzicht te veranderen en in te richten.

En nu ga ik door in mijn strijd tegen de gehaktbal.

de Volkskrant, 30 juli 2013

Naar aanleiding van dit stukje kreeg ik tientallen adviezen om maar Mac over te stapinpen. Ik weet het niet. Ik vind dat geknoei ook leuk. Een soort schaken.