Pauw versus Tan

Columns

Ongetwijfeld is Humberto Tan the most branded man van de Nederlandse televisie. Ambassadeur van Gilette-scheermesjes, uithangbord van NH Hotels, imagobuilder van de Rabobank en winterkampioen van de Unox-rookworst – Humberto Tan is het allemaal. Daarbij is hij een wandelende reclamezuil voor zijn eigen kledinglijn.
Humberto’s schoenen, pullovers, overhemden en zonnebrillen zijn ‘tailored for excellence‘ en – geloof het of niet – ook nog dezelfde avond bij u thuisbezorgd!

Mocht Humberto ooit nog een neuswarmer nodig hebben, dan wed ik dat hij daar onmiddellijk een sponsor voor zal vinden. Aan elke huidplooi van Humberto Tan hangt een prijskaartje, maar toch heeft hij altijd de schijn van integriteit weten op te houden. Gewoon een aardige vent, bij wie geen kwaad zit.

Humberto Tan

Afgelopen seizoen heeft Humberto Tan zich ook nog eens ontwikkeld tot een kijkcijferkanon. In de slag om de Late Night Show verpulverde hij de concurrentie. Paul Witteman wist nog juist op tijd weg te komen, Knevel & Van den Brink kregen subiet hun congé en voor Jeroen Pauw, de hoop van de publieke omroep, lijkt de wedstrijd op een grote deceptie uit te lopen.

De laatste kijkcijfers zullen Pauw rauw op zijn dak zijn gevallen. Terwijl Pauw zo rond het half miljoen schommelde, haalde Tan regelmatig meer dan het dubbele. Maar daar bleef het niet bij, want tot overmaat van ramp bleek ook nog dat Pauw voornamelijk scoort bij de 65-plussers. Kennelijk wil deze groep de geraniums nog wel verruilen voor ‘het nachtclubberig decor’, zoals collega Matthijs van Nieuwkerk het uitdrukte, maar andere groepen hebben minder belangstelling. De Telegraaf vermeldde niet zonder leedvermaak dat Tan zijn concurrent zelfs in diens sterkste punt had geraakt: ook vrouwen kijken liever naar Tan dan naar Pauw. Op internet las ik dat Pauw inmiddels met meer vrouwen het bed heeft gedeeld dan dat hij kijkers heeft, maar dat lijkt me overdreven.

Tv-baas Frans Klein van de NPO heeft inmiddels laten weten dat de kijkcijfers te laag zijn, maar dat Pauw tot juni 2015 de tijd heeft om er iets van te maken. Heel wat ontslagen voetbaltrainers zijn ook op zo’n manier gerust gesteld.

Een aanbeveling zou kunnen zijn: terug naar de basis en weg met die nachtclub. Een tafel met twee stoeltjes is genoeg. Of een bureau, waar men kan aanschuiven, zoals bij de Amerikaanse (en tegenwoordig ook Duitse) Late Night Shows. Beter een beproefd voorbeeld dan een zelf uitgevonden wiel dat niet draait.

Het grote probleem van Pauw is natuurlijk dat hij niet op kan tegen de feelgood-televisie van Tan. Zelfs als Pauw het zou willen, gaat het niet lukken, want karakterologisch is hij niet iemand die het aardiger, warmer en vrolijker kan maken. Eerder zou hij een David Frost- of een Jeremy Paxman-achtige rol kunnen vervullen, de vragensteller die het juist kritischer, harder en venijniger maakt. Maar dan moet je natuurlijk niet, zoals vrijdagavond, aankomen met Diederik Stapel en Anton Dautzenberg, twee ellendige kletsmajoors, die uit hun stupide gedrag nog een slaatje willen slaan. Niets aan dat soort types feels good, het gevoel dat opkomt, is vooral ergernis. Dan nog liever naar Edwin van der Sar, Cystine Carreon en Peter R. de Vries die bij Humerto zitten. Over Holleeder.

Gezellig!

De Volkskrant, tv-recensie, 22 september 2014. Kijk ook voor de reacties.