Ongetwijfeld is Humberto Tan the most branded man van de Nederlandse televisie. Ambassadeur van Gilette-scheermesjes, uithangbord van NH Hotels, imagobuilder van de Rabobank en winterkampioen van de Unox-rookworst – Humberto Tan is het allemaal. Daarbij is hij een wandelende reclamezuil voor zijn eigen kledinglijn. lees verder
Lang geleden bezocht ik met een vriend in Parijs een tentoonstelling van Gustave Doré. Wij liepen in gepaste bewondering langs de werken van deze grote kunstenaar, die zo vaak als illustrator wordt weggezet.
Bij een van de zalen wachtte ons een verrassing. Daar hingen ineens de schilderijen die Doré tussen 1874 en 1881 had gemaakt van de Schotse Hooglanden.
Het waren manshoge landschapsdoeken van een ongekende schoonheid. Schilderijen van landschappen zijn meestal saai. Vaak spat de landerigheid ervan af. Je voelt de verveling van de schilder, die dit slechts heeft gedaan omdat het nu eenmaal hoort bij een kunstzinnige traditie. Slechts grote schilders als Hobbema en Turner slagen erin hun eigen talent en karakter in hun landschappen neer te leggen. Doré is ook zo’n schilder. lees verder
Twintig jaar had ik niets van haar gehoord, tot zij ineens belde: mijn oudere zuster. Zij kwam uit een eerder huwelijk van mijn moeder, was gek op mijn vader die haar vader niet was, en verliet ons huis toen ik nog rondliep in korte broek.
Zij had een grote fantasie en een niet te stuiten vrijheidsdrang. Eens in de zoveel jaar zag ik haar op een schaarse familiereünie, tot ik haar geheel uit het oog verloor.
Maar nu had ik haar aan de lijn. Ze sprak zacht. Ze zat in een verzorgingstehuis en was ziek. Parkinson. Ze wilde me weer eens zien. En zo reed ik naar een stadje in het zuiden des lands, waar zij een kamertje bleek te bewonen in een instelling die om de een of andere duistere reden naar Vincent van Gogh is genoemd. lees verder
Elke week kijk ik even op MEMRI/TV, een website die wordt beheerd door het Middle East Media Research Institute. Op de site worden fragmenten van televisieprogramma’s vertoond, die in de Arabische moslimwereld zijn uitgezonden. Je kijkt daarbij je ogen uit, om het maar even neutraal te zeggen.
MEMRI is niet onomstreden. Volgens haar tegenstanders is het “een neofascistische propagandamachine”, ten gunste van Israël, het Zionisme en van alles wat rechts en conservatief is in de westerse wereld. Ik las ergens dat je MEMRI moet vergelijken met Der Sturmer van Julius Streicher. Zo’n vergelijking valt in de categorie jij-bakken. Die is de laatste tijd erg populair aan het worden, want steeds vaker zie je dat Israël en de Joden die daar wonen – en soms ook Joden de daar niet wonen – worden vergeleken met nazi’s. lees verder
Analogie
Auteurs: Douglas Hofstadter & Emmanuel Sander
Uitgever: Atlas Contact
Sterren: * * * * *
Het nieuwste modewoord is delen. De laatste tijd ben ik veel mensen tegengekomen, die iets met mij wilden delen. Je hoort het overal in de betekenis van kennis of informatie delen. De spreker kijkt vergenoegd de zaal in. Hij (maar heel vaak ook zij) gaat iets met ons delen. Hij gaat ons deelgenoot maken van iets dat hij zelf al weet, maar waarvan wij toehoorders nog onwetend zijn. lees verder