The Max Pam Globe

Lombardy begrijpt schaken, maar niet de wereld

Schaken

Tijdens het laatste Hoogoventoernooi – door zonderlingen ook wel het Tata Steel toernooi genoemd – kocht ik de schaakbiografie Understanding Chess, My System, My Games, My Life van de Amerikaanse grootmeester William Lombardy. Alleen al vanwege het geweldige portret op het omslag zou iedere schaker dit werk moeten kopen.

Zelden heb ik zo’n boze kop de wereld in zien staren. Het lijkt wel alsof Lombardy, inmiddels zeventig, de wereld wil vertrappen. lees verder

Ketter & Geest

HUMAN

Elke werkdag een nieuw bericht dat voor goddelozen van belang is.

OBAMA BIEDT EXCUSES AAN VOOR VERBRANDE BIJBELS, MAAR GINGRICH NIET

Al dagen is het onrustig in Afghanistan, omdat er in het afval van een Amerikaanse basis verbrande pagina’s zijn gevonden uit een Koran.

Dat is natuurlijk erg onhandig in een islamitisch land dat bevrijd moet worden van de islamitische Taliban. Hoe het gekomen is en wie het heeft gedaan, dat is niet helemaal duidelijk, maar president Karzai wil dat er gestraft wordt. En dat zal dan ook wel gebeuren.

Ondertussen vallen er tientallen doden.

En ondertussen is het interessant om te zien hoe de Amerikanen met deze nieuwe calamiteit omgaan. President Obama heeft zijn excuses aangeboden, maar Newt Gingrich, die graag de Republikeinse kandidaat wil worden, is het daar helemaal niet mee eens, aldus dit bericht in Het Parool:

Boze Gingrich: Afghanistan verdient onze excuses niet

Newt Gingrich is boos en verbijsterd dat president Barack Obama officieel zijn excuses aan zijn Afghaanse ambtgenoot Hamid Karzai heeft aangeboden voor het verbranden van korans op een Amerikaanse basis in Kabul.

Lees hier verder in Het Parool.

Zo drijven de bevrijders en degenen die bevrijd moet worden steeds verder uit elkaar. Buitenlanders verdwijnen in alle haast uit Afghanistan omdat er nog een golf van geweld wordt verwacht. Hoe zat het ook al weer met onze opbouwplannen?

Trouwens, over verbrande Korans gesproken. Wie weet er nog dat er in Afghanistan ook Bijbels zijn verbrand. Hier het CNN-bericht van 22 mei 2009:

Military burns unsolicited Bibles sent to Afghanistan

Military personnel threw away, and ultimately burned, confiscated Bibles that were printed in the two most common Afghan languages amid concern they would be used to try to convert Afghans, a Defense Department spokesman said Tuesday.

Lees hier het CNN-bericht in zijn geheel. Over het verbranden van die Bijbels hebben wij toen weinig meer gehoord.

Vinkenoog als gastheer in Parijs

Boeken etc

Hoogtij langs de Seine, Nederlandse schrijvers kunstenaars in Parijs
Diederik Stevens
Uitgeverij: Atlas
Sterren: * * *

Tegenwoordig zijn het New York en Berlijn, maar in het verleden heeft geen stad zo tot de verbeelding van artistiek Nederland gesproken als Parijs. Wie niet, na een doorwaakte nacht met veel drank, op een Parijse zolderkamer in een luizenbed was getuimeld, was geen echte kunstenaar. Parijs was de stad waar alles gebeurde. Gedeeltelijk zal die idolatrie voor Parijs wel op een mythe berusten, maar gedeeltelijk is het natuurlijk gewoon waar. Zoals het ook waar is dat Ernest Hemmingway op 25 augustus 1944 in een militaire jeep de rue de l’Odéon kwam binnenrijden,  waar hij stopte voor de beroemde boekhandel Shakespeare en Compagny. Vanuit zijn jeep verklaarde Hemmingway met een theatraal gebaar de boekhandel voor “bevrijd”.

Parijs, Hemmingway en het kunstenaarsleven zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Dat wist ook Woody Allen, toen hij nog niet zo lang geleden de nostalgische film Midnight in Parijs maakte.

De anekdote over Hemmingway in zijn jeep haal ik uit Hoogtij langs de Seine, het zojuist verschenen boek van Diederik Stevens over Nederlandse schrijvers en kunstenaars in Parijs. Hoogtij langs de Seine is een anekdotetrommel geworden, waarin de auteur veel research heeft geïnvesteerd. Een vermakelijk boek, al lijkt de keus van de beschreven auteurs enigszins toevallig. Zo staan worden de Parijse avonturen van Hugo Claus uitvoerig beschreven, maar komt Willem Frederik Hermans die later – maar veel langer – in Parijs woonde, slechts zijdelings ter sprake.

Misschien heeft Stevens weinig nieuws over Hermans in Parijs te melden. In 2004 was “Frankrijk” het thema van de Boekenweek en toen is van onder meer De weerspannige slaper verschenen, een bundel Parijse verhalen en columns van Hermans. De bundel is voorzien van een toelichting van Arjan Peters, die in het kort het leven van Hermans in Parijs beschrijft. Naast Hugo Claus worden wel in Hoogtij langs de Seine behandeld de schrijvers Simon Vinkenoog, Rudy    Kousbroek, Hugo Claus en Remco Campert, alsmede de schilders Karel Appel, Corneille, Jacqueline de Jong en Mark Brusse. En dan zijn er natuurlijk de dubbeltalenten Jan Cremer en Jan Wolkers. De goed oplettende lezer zal het niet ontgaan zijn dat het Parijse leven van Rudy Kousbroek al eens eerder is opgetekend door zijn toenmalige vrouw Ethel Portnoy, wier Parijse feesten eveneens in het kader van de Boekenweek 2004 is verschenen.

Voor Jacques Gans, die toch ook na de bevrijding over Parijs heeft bericht, heeft Stevens niet meer over dan één regeltje en met Mondriaan en Kees van Dongen is het niet veel beter gesteld. Wij moeten het doen met de interesses van Stevens en die hebben al bij al 572 pagina’s opgeleverd.

Zo’n beetje de eerste die na de oorlog naar Parijs ging, was Simon Vinkenoog. Hij had de mulo afgelopen en wilde een artistiek leven leiden. Hij sprak amper Frans, maar dat donderde niet. Hij wist zich een vast inkomen te verwerven via een baantje bij de Unesco, zodat zijn schamel onderkomen aan de boulevard Garibaldi allengs uitgroeide tot het middelpunt van Parijsvaarders. Zelfs Gerard van het Reve en diens toenmalige vrouw Hanny Michaelis hebben verschillende malen bij Vinkenoog gelogeerd, onder meer in 1954 toen Reve in zijn periode zat dat hij alleen maar Engels wilde praten.

Ga ja als Hollander naar Parijs om uitsluitend Engels te praten!

Stevens meldt dat het contact met Gerardje nogal “stroef” verliep, maar zuinig als hij was is Reve kennelijk toch bij Vinkenoog gebleven. Twee jaar later keerde hij nog eens terug bij Vinkenoog en pakte hij zijn gewoonte om tijdens de eerste Parijse week “bij Hollanders uit te vreten”.

Ook de dichter Hans Andreus liet zich bij Vinkenoog zien, maar die zat in een psychische dip omdat hij verwerken moest dat hij zich tijdens de oorlog in een onbezonnen moment had aangemeld bij de Waffen SS. In datzelfde jaar stort Andreus in, vertrekt halsoverkop per vliegtuig Parijs – een ongelooflijke luxe in die tijd – om in Nederland te worden opgenomen  in het verpleeghuis Novalis.

Niet lang na Vinkenoog kwam Karel Appel. Met in zijn kielzog Corneille, hoewel je dat ook omgekeerd kunt zien. Het is maar hoe je het bekijkt. In elk geval sprak Appel nog minder Frans dan Vinkenoog. Voor Appel was het een vlucht uit Nederland. Volgens de selfmade-historicus Adriaan Venema, die niettemin een paar aardige dingen boven water heeft gehaald, was Appel in de oorlog niet helemaal zuiver op de graat, maar Stevens zegt daar niets over. Appel en Corneille streken neer in een oude textielfabriek aan de Rue Santeuil, waar het meer een soort kamperen was. Toch is dit een trefpunt geweest, van waaruit de Cobra-beweging geprobeerd heeft zich over de wereld te verspreiden. Helemaal gelukt is dat niet en lange tijd was Appel – ondanks zijn gebrekkige Frans, of misschien juist wel daarom – de enige met succes en met geld. Vanuit die tijd stamt ook de animositeit tussen Appel en Corneille, die nooit helemaal over is gegaan.

Ook het Parijse leven van Rudy Kousbroek wordt in Hoogtij langs de Seine beschreven, maar ik raad aan de autobiografische schets van Ethel Portnoy bij de hand te houden. Aanvankelijk werd Kousbroek door de Hollandse enclave als een stijve hark ervaren, die rijmende gedichten schreef – mijn God! ¬¬– en die was geïnteresseerd in techniek en motoren. Maar de Kousbroekjes namen tenslotte de functie van Vinkenoog als bezoekerscentrum over. Je werd er gastvrij onthaald, want ondanks hun karige inkomens was er altijd wel iets te eten en zelfs iets te drinken. Lucebert logeerde er enige tijd. De dichter maakte een grote wandschildering en sprak op een bandrecorder een aantal van zijn verzen in.
Die bandrecorder, uit Amerika ingevoerd door Ethel, werd beschouwd als een soort wereldwonder. Stevens vermeldt niet of daar nog verstaanbare opname van bestaan. Kousbroek nam meer stemmen op, en die zou ik graag eens willen terughoren.

Het eerste deel van Hoogtij langs de Seine is veruit het leukste deel. De auteur voelt zich duidelijk het meest betrokken bij de eerste naoorlogse generatie van Parijsvaarders. Zij ademen de geest van de ware pioniers. Wie na hen kwam, wie na hen dronken werd, was meer een early adopter dan een inventor.

Hoogtij langs de Seine wil meer zijn dan alleen een (onvolledig) geschiedenisboek. Het is ook een gids van het artistieke Parijs uit die dagen. Je kunt er van alles vinden over de hotels, ateliers, kunstacademies, brasseries, enzovoort. Erg veel nieuws levert dat niet, want het verhaal over Sartre bij La Coupole en Café de Flore is talloze malen verteld. Niettemin blijft het vermakelijke lectuur voor wie weer eens van plan is door Parijs te wandelen.

Het beschrevene is definitief nostalgie. Tegenwoordig ben je met de TGV binnen een vijf uur in Parijs. In die naoorlogse jaren was het een hele reis en moest iedereen bij de Franse grens uit de trein.

HP/De Tijd, 25 februari  2012

Frits Staal (1930-2012) toch nog sterfelijk

Beweringen en bewijzen

De filosoof en sanskritist Frits Staal, die afgelopen week op 81-jarige leeftijd in Thailand is overleden, heb ik tamelijk goed gekend. Als hij in Nederland was, logeerde hij vaak bij ons. Op mijn beurt heb ik hem verschillende malen opgezocht in zijn huis, dat lag tegen een heuvel nabij Oakland.

Op het dak had hij een klein bad laten bouwen en als je daar in ging zitten, kon je heel San Francisco zien liggen, de Golden Gate Bridge en Treasure Island. lees verder

Hermelijnkoorts en witte jassen

Columns

Eigenlijk had ik nogmaals willen ingaan op de Socialistische Partij, waarover ik vorige week schreef dat het de rijkste partij van Nederland is geworden, zonder dat iemand dat in de gaten heeft. De SP-politica Anne Marie Mineur (mooie naam) twitterde: “Hahaha, Max Pam denkt dat de SP stiekem een miljoenenbedrijf is geworden, dat op kapitalistische wijze belegt”. lees verder

Bij de 70ste verjaardag van Bessel Kok

Schaken

Vorig weekend was ik in Praag om de zeventigste verjaardag van Bessel Kok te vieren. Kok is de man die voorzitter van de FIDE was geworden als de zittende president Iljoemzjinov niet op het laatste een aantal congresleden met buideltjes geld had omgekocht.

De carrière van Kok is begonnen in Brussel, van waaruit hij als een van de oprichters van Swift het internationale betalingsverkeer weet te regelen. Via Belgacom en KPN komt hij terecht in Praag, waar de privatisering tot stand brengt van de Tsjechische telefoonmaatschappijen. lees verder

Pleitrede Reve: hartverscheurend geestig

Boeken etc

Pleitrede Voor Het Hof
Auteur: Gerard Reve
Uitgever: Uitgeverij Huis Clos
Plus: God was een ezel, een toelichting van Piet Gerbrandy
Sterren: * * * * *

Het begon op 22 februari 1966, deze week precies 46 jaar geleden, met Kamervragen van ir. C.N. van Dis, de toenmalige fractievoorzitter van de SGP. Op grond van artikel 147 in het Wetboek van Strafrecht drong de fijn-gristelijke ingenieur erop aan de schrijver Gerard Kornelis van het Reve – zoals hij toen nog heette – te vervolgen. lees verder

Ketter & Geest

HUMAN

ANIL RAMDAS

Vorige week heeft Anil Ramdas precies op zijn 54ste verjaardag zelfmoord gepleegd, een theatrale daad van een getormenteerd mens. In 1992 leerde ik hem kennen als redacteur van Zomergasten. Samen met de andere redacteur Stan van Houcke bereidde ik de avond voor.

Zomergasten had toen nog de gewoonte om onbekende, maar interessante gasten voor het voetlicht te brengen. Het ging nog om de ideale televisieavond van de gast, niet zo zeer om: Dit is uw leven.

Ramdas deed het die avond heel goed, hij introduceerde min of meer het begrip multiculturele samenleving. De uitzending maakte hem in één klap bekend en gaf zijn carrière een enorme boost. Hij ging voor NRC Handelsblad schrijven, maakte (met Stephan Sanders), programma’s voor de VPRO, en bleef ondertussen verbonden aan De Groene Amsterdammer. Later zou hij directeur worden van De Balie, een baan die uitliep op een grote mislukking.

Zijn proefschrift was al eerder mislukt, gedeeltelijk om redenen waar hij zelf niets aan kon doen. Die mislukkingen grepen hem aan en gingen over in een gevoel van miskenning. Hij raakte aan de drank, hetgeen in je zijn schrijven begon te merken. De eerste keer dat mij dat opviel, was bij een stuk in NRC/Handelsblad, toen hij schreef dat Nederlanders op straat expres tegen hem aanliepen omdat hij een donkere huidskleur had. Ik geloofde dat niet zo, en maakte daar in een column een opmerking over. Sindsdien was hij met mij gebrouilleerd, wat ik eigenlijk jammer vond.

De tegenstelling werd erger toen hij schreef dat Ayaan Hirsi Ali ervan genoot om beveiligd te worden. Dat was een soort statussymbool voor haar. Ik vond dat een smakeloze opmerking. Na de moord op Theo van Gogh schreef hij dat hij op die avond zelf ook van iemand een klap had gekregen. Zoiets kan natuurlijk altijd, maar ik geloofde hem weer niet. In elk geval heeft de politie op die avond in Amsterdam geen geweld genoteerd en Ramdas heeft ook geen aangifte gedaan.

De neiging tot martelaarschap zat er diep bij hem in, hij voelde zich steeds meer miskend. Op papier heeft hij mij een paar maal uitgescholden in de krant die vond dat je je toon moest matigen, maar als wij elkaar tegenkwamen ging dat altijd vriendelijk en zachtaardig.

Toen ik zijn autobiografische roman Badal las, begreep ik hoe slecht hij eraan toe was. Je zou het een meedogenloos zelfportret van een alcoholicus kunnen noemen. Ik vond het een goed boek, maar heb het niet besproken, omdat ik dacht dat de auteur daar nog dieper van in de put zou raken. Als er een hiernamaals bestaat, is het multicultureel en zal Anil Ramdas daar vrede vinden.

Human, 18 februari 2012

De tragiek van het staatshoofd

Buitenhof

Al langere tijd ben ik lid van het Republikeins Genootschap, een weinig militante club die de republiek verkiest boven de monarchie. Het Genootschap voert geen campagne, maar gaat ervan uit dat het Nederlandse volk ooit langs parlementaire weg de monarchie zal afschaffen, een gebeurtenis die vermoedelijk langer op zich laat wachten dan de oprichters zich hebben voorgesteld.

Waarschijnlijker is het dat de tegenstelling monarchie/republiek zich vanzelf oplost. De aristocratie is grotendeels van de koningshuizen losgezongen, want zo’n beetje alle prinsen en prinsesjes trouwen tegenwoordig met burgermeisjes en burgerjongens. En geef ze eens ongelijk. De burgerlijke oceaan van aantrekkelijke huwelijkskandidaten is oneindig veel groter dan het drooggevallen vijvertje waaruit de adel moet vissen. Door zich in te trouwen, kan iedere jongen en ieder meisje koningsgemaal of zelfs koningin worden. Nog even wachten en er bestaat geen volksere instelling dan het koningshuis. Iedereen lid van het Koninklijk Huis, dat is een vorm van democratie waar wij op den duur naar toe gaan.

De afgelopen week werd deze gedachte bevestigd door twee gebeurtenissen. Allereerst het skiongeluk van prins Johan Friso. In een telefoongesprek met de Koningin heeft premier Rutte laten weten “dat heel Nederland meeleeft”, en dat is ontegenzeggelijk waar. De Nederlandse kranten hebben niet alleen hun hele voorpagina, maar ook nog eens tientallen andere pagina’s ingericht om zo minutieus mogelijk te berichten over wat in de sneeuw is gebeurd, welke medische behandeling de prins te wachten staat en wat zich in zijn brein moet afspelen. Bij rampen steunen de Oranjes en Nederland elkaar. De getroffen zoon en moeder zullen nooit zo geliefd zijn.

Zet daar tegenover wat er is gebeurd in de Bondsrepubliek, waar het staatshoofd, president Christiaan Wulff, deze week op miezerige wijze en onder hoon moest aftreden. Het mag van Johan Friso een beetje dom zijn geweest om bij alarmfase vier buiten de piste te skiën, maar daarvan is hijzelf het slachtoffer geworden. Heel anders dan bij de fouten van Wulff, die hij heeft gemaakt om er zelf beter van te worden.

Het ergste was dat Wulff weigerde te begrijpen dat hij zich zulke zaken in de functie van staatshoofd niet kan permitteren. Het is vermoeiend om altijd maar het rolmodel te moeten spelen van iemand die integriteit en moreel gezag uitstraalt, maar als je dat niet kunt, moet je geen staatshoofd willen zijn. Dat is helaas de tragiek van staatshoofden. Je vertegenwoordigt, nee, je belichaamt een land met je verschijning, je houding en je gedrag. Wulff is dat ontgaan en zijn straf is nu dat hij zijn land alleen nog belichaamt als pop op de praalwagens van carnaval.

Praktisch zonder omhaal is Wulff verdwenen en dat gaat lastiger in een erfelijke monarchie.

De laatste tijd wordt gespeculeerd over het aftreden van koningin Beatrix. In de 32 jaar dat zij de functie van staatshoofd vervult, heeft ook zij natuurlijk fouten gemaakt. Ook de Oranjes hebben zich wel eens lelijk vergaloppeerd. Maar nooit heeft het volk zich tegen haar en haar familie gekeerd. Dat Beatrix het in al die jaren dus niet zo slecht heeft gedaan, is een conclusie waar zelfs een burgerlid van het Republikeins Genootschap mee kan leven.

En verder wensen wij prins Friso een spoedig herstel toe.

Buitenhof, 19 februari 2012

Anne Frank en Simon Wiesenthal zijn mormonen

Beweringen en bewijzen

Twintig jaar geleden reisde ik met mijn dochter, toen net tien, door de Amerikaanse staat Utah. Het landschap van rode aarde is van een ruwe, bijna ondraaglijke schoonheid die ons na elke bocht weer versteld deed staan. Via de Grand Canyon en het Dixie National Forest, waar nog wilde leeuwen leven, kwamen wij terecht in Salt Lake City. De stad van de mormonen, die ook voorkomt in Conserve, de debuutroman van Willem Frederik Hermans.

In Salt Lake City bezochten wij de tempel van wat officieel de Kerk van Jezus van de Heiligen der Laatste Dagen heet. lees verder

Aanschurken tegen de SP in de richtingenstrijd

Columns

Daar zat het journaille (Nieuwsuur) weer voor de deur van de PvdA-fractiekamer . En daar kwamen ze weer één voor één naar buiten. Kennelijk waren zij ook één voor één naar binnen gegaan om de mail van Kamerlid Frans Timmermans te bespreken. lees verder

En de winnaars zijn…

Schaken

Ketter & Geest

HUMAN

Elke werkdag een nieuw bericht dat voor goddelozen van belang is.

CHRISTOPHER HITCHENS IN EEN BOOMSTAM

Nederlandse humoristen zouden een groot voorbeeld kunnen nemen aan Bill Maher. Onlangs kwam hij met zijn eigen bovennatuurlijke verschijning, zij het geen Jezus, Maria of Mohammed, maar Christopher Hitchens op een afgezaagde boomstam. Het staat op YouTube:

Ook een meesterlijke grap: “atheïsme is een religie, zoals onthouding een seksstandje is”. Kijk voor jezelf.

Wij hebben allemaal een afkraker in ons

Boeken etc

Het misdadige brein
Antoine de Kom
Uitgever: Querido
Sterren: *

Eigenlijk ben ik niet zo dol op boeken, waarvan de achterflap al bij de eerste druk komt vertellen dat je een meesterwerk in handen hebt. Het misdadige brein van Antoine de Kom is zo’n boek. Nog voordat één reguliere lezer het gelezen heeft en nog voordat er één recensie is verschenen, meldt advocaat Gerard Spong op de achterflap: “Genadeloos legt De Kom bloot dat macht, seks, en het brein, tezamen of in wisselende samenstellingen, niet zelden een fatale combinatie vormen voor het kwaad”. lees verder

De mens is een behaagziek wezen

Beweringen en bewijzen

Omdat ik ineens genoeg had van al dat geleuter over de Elfstedentocht, zapte ik blindelings naar een ander kanaal en kwam terecht bij Caroline Tensen. Al enige seizoenen presenteert zij DNA Onbekend, maar ik had dat programma nog nooit gezien. Mensen, die onzeker zijn over hun afstamming, worden door Tensen geholpen bij het achterhalen van hun werkelijke familiebanden. Het is emotie-tv, waarbij veel wordt gehuild.

In deze aflevering spraken alle gasten met een dialect, waaruit ik opmaak dat er vooral in de provincie veel leed bestaat. In Nederlandse dorpen en gehuchten wordt wat af geroddeld over buitenechtelijke relaties en wat daaruit voortkomt. lees verder

Het einde van de weekbladen

Columns

Er is een tijd geweest, jongens en meisjes, dat je op woensdag naar de kiosk rende om de weekbladen te kopen. De weekbladen vertegenwoordigden de top van de Nederlandse journalistiek. Altijd stond er iets in dat de moeite waard was: een reportage, een polemiek, of een opzienbarend interview met een minister. lees verder

Ketter & Geest

HUMAN

Elke werkdag een nieuw bericht dat voor goddelozen van belang is.

Paus Benedictus XVI heeft een wonder verricht, maar de Heilige Vader wil daar zelf nog niet aan, getuige een bericht in Trouw:

Exorcist: Paus dreef demonen uit door enkele aanraking

Een zegen van paus Benedictus XVI heeft demonen uitgedreven bij twee brullende mannen in het publiek op het Sint Pietersplein in Rome in 2009, beweert een katholieke exorcist in een boek.

Lees hier het hele bericht.

Overigens is Gabriele Amorth een exorcist die vaker van zich laat horen. Hij kwam al eerder in het nieuws door de ontdekking dat de duivel bezig was het Vaticaan te bezetten. Nu heeft hij dus een boek geschreven over uitdrijving door de paus zelf. Hier de omslag van het boek. Rechts de auteur.

De opmerking van de paus aan het einde van het bericht, namelijk dat hij niet over exorcisme wilde spreken omdat hij de twee mannen niet kende, is nogal bescheiden. Kom, een beetje trotser mag best!

Het raadsel van Hitlers beul

Boeken etc

Hitlers beul, leven en dood van Reinhard Heydrich (1904-1942)
Robert Gerwarth
Vertaling: Gerrit Jan Zwier
Uitgever: Balans
Sterren: * * * *

Vorige maand was ik in Praag en op een uitgestorven zondagmorgen kon ik niet nalaten een kleine bedevaart te maken. In de tijd die mij ter beschikking stond, besloot ik een aantal plaatsen te bezoeken, die altijd gelieerd zullen blijven aan de naam van Reinhard Heydrich, de beul van Hitler, die ook wel “de slager van Tsjecho-Slowakije” wordt genoemd. lees verder

De voetballer zit, net als het paard, aan zijn limiet

Beweringen en bewijzen

Onlangs las ik dat renpaarden in de loop der jaren niet harder zijn gaan lopen. De topsnelheid van het snelste ras, de Engelse volbloed, blijft net onder de zeventig kilometer. Het wereldsnelheidsrecord staat al sinds 5 februari 1945 op naam van Big Racket, een vierjarig paard dat in Mexico City het parcours aflegde met een snelheid van 69,62 km per uur.

Dat record staat dus precies 67 jaar. Op internet wordt beweerd dat er een paard is geweest dat in volle sprint heel even 89km heeft gelopen, maar dat heb ik verder nergens bevestigd gezien. Ondanks verbeterde voeding en training is de topsnelheid van het paard niet verhoogd. lees verder

SGP’ers als zoutpilaar

Buitenhof

De opvatting dat homoseksualiteit een ziekte is, is tamelijk oud. Het woord sodomie, het anaal penetreren, verwijst naar de stad Sodom. En Sodom, zo weten wij uit de Bijbel, is samen met Gomorra verwoest door God, omdat de inwoners een verdorven seksualiteit praktiseerden. Beide steden werden weggevaagd door een regen van zwavel en vuur.

De Bijbel vertelt ons ook dat alleen  Lot en zijn gezin de stad mochten ontvluchten, op voorwaarde dat zij niet zouden omkijken. De twee dochters van Lot hielden zich daaraan, maar zijn vrouw keek toch en veranderde in een zoutpilaar. (zie plaatje.)  Jammer dat wij zulke wonderen tegenwoordig nog maar weinig zien, maar elk geval doet dit verhaal ons beseffen waar rabbijnen, pauzen en imams hun kennis vandaan halen als zij homoseksualiteit veroordelen als een perverse afwijking.

In de twintigste eeuw kwam een kentering, al bleef homoseksualiteit lang een neurotische stoornis die behandeling behoeft. Sigmund Freud geloofde daarin en Freuds biograaf  Ernest Jones heeft nog eens een artikel geschreven waarin hij uitlegt dat de schaker Morphy eigenlijk homoseksueel was, omdat hij in een bepaalde partij de vijandelijke koning vanachteren had aangevallen.

In Nederland was het vooral de katholieke psychiater Van de Aardweg, die homoseksualiteit bleef beschouwen als “een obsessieve drift met een dwangmatig karakter”. In de jaren tachtig schreef hij een boek, waarin hij betoogde dat je nooit als homoseksueel wordt geboren, maar dat homoseksualiteit pas optreedt door frustraties en minderwaardigheidgevoelens.

De laatste decennia wordt die opvatting vanuit de biologie ondergraven. Steeds meer onderzoek wijst uit dat homoseksualiteit vooral een zaak is van genen en van hersenen. Het is een geaardheid. Je bent het, zoals je een mens bent. Of je hebt het, zoals je een wiskundeknobbel bezit. Zelfs al zou je het willen: je kunt er niet vanaf.

De kwestie werd onlangs actueel, toen bleek dat de gristelijke zorginstelling Different een therapie aanbiedt, waarbij homo’s vooral wordt geleerd hun homoseksuele gevoelens te onderdrukken.

Nu heeft iedereen het recht om elke therapie te volgen, hoe onzinnig ook. Als je wilt reïncarneren, niets op tegen. Als je in Lourdes wilt genezen, je doet maar. Als je over hete kolen wilt lopen met een fluitketel op je hoofd,  prima. Emile Ratelband staat voor je klaar.

Maar dan wel van je eigen centen, en niet geheel of gedeeltelijk, of via allerlei sluipwegen, vergoed met overheidsgeld.

Zoiets leek bij Different namelijk wel het geval en vandaar dat minister Schippers van Gezondheidszorg een onderzoek liet instellen door de inspectie. De uitkomst daarvan was dat er – nee, echt niet – was geprobeerd om homo’s te genezen, hoewel zulks kort daarvoor in Trouw nog was bevestigd door een manager van Different.

De vraag is nu: heeft Different – om de vergoedingen te behouden – de boel belazerd, of was minister Schippers niet al te happig op een ongunstige uitkomst voor de christelijk zorginstelling? Het zittende kabinet wordt ook gedoogd door de SGP en wij hebben net het geval gehad van de  weigerambtenaar, waarbij regeringspartij de VVD door de pomp moest om de SGP niet voor het hoofd te stoten.

Willen wij dit land regeerbaar houden, dan moet er een therapie worden ontwikkeld om SGP’ers te veranderen in een zoutpilaar.

Buitenhof, 5 februari 2012

Good morning Auschwitz!

Columns

Als ik in de auto zit, gebeurt het wel eens dat ik tijdens het zappen blijf hangen aan Radio 538. Wat je daar te horen krijgt, is een mengelmoes van popmuziek, leuterpraatjes, geintjes trappen en andere beuzelarijen. Het is een auditief behang voor als je even te moe bent om te horen wat er werkelijk in de wereld aan de hand is. lees verder